"အသက္တမဲ႔ "

အေရာင္မ်ားကြဲလြင္႔ေနေသာပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၏ ေရွ႕တြင္ကြ်န္ေတာ္ရပ္လိုက္သည္။ ေလမၿငိမ္၍   ေရြ႕ေနဟန္ရွိသည္႕ ေရၿပင္ေပၚတြင္ ေလွတစ္စင္းနွင္႔ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ဦး ေရြ႕လာသေယာင္။ ေလွ၀မ္းထဲက အနီေရာင္ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကို မိန္းမပ်ိဳေလး ငံု႕ၾကည္႔ေနသည္။ ခေမာက္ကို ငိုက္၍ ေဆာင္းထားေသာေၾကာင္႔ မိန္းမပ်ိဳကေလး၏ မ်က္ႏွာမွာ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းႏွင္႔ ေမးေစ႕ကိုသာ ၿမင္ေနရသည္။

“ဒါ..မ..အင္းေလးမွာ ဆြဲခဲ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလ။ အင္းထဲက ရွမ္းမေလးကိုၾကည္႔ၿပီး ေလွေပၚမွာ ၿဖစ္သလို ဆြဲခဲ႔ရတာေပါ႔။ ေဆးမစံု စုတ္မေကာင္းလို႔ ဆြဲရတာအားမရဘူး။” သက္ၿပင္းညင္းညင္းေလးမ်ား ေရာယွက္ေနသည္႔ မ၏စကားသံက ကြ်န္ေတာ္႔နားထဲမွာ မ၀င္တစ္ခ်က္ ၀င္တစ္ခ်က္။ နံရံတြင္ ေထာင္ထား ခ်ိတ္ထားသည္႔ ပန္းခ်ီကားမ်ားကို တစ္ခ်ပ္ၿပီး တစ္ခ်ပ္ ကြ်န္ေတာ္ လိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။ မ ကေတာ႔ သူ႔ပန္းခ်ီကားေလးေတြကို ၾကည္႔လိုက္ ကြ်န္ေတာ္႔မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္လိုက္ႏွင္႔ စကားေတြ ဆက္ေၿပာေနၿပန္သည္။

မဆီက ရူပေဗဒပညာကို သင္ယူဖို႔ ကြ်န္ေတာ္လာခဲ႕ေသာ္လည္း မ က ရူပေဗဒထက္ အေရာင္ေဗဒကို သင္ေပးေနတတ္သည္။ အလင္းရဲ႕သေဘာ၊ အေရာင္ရဲ႕သဘာ၀၊ အေမွာင္ရဲ႕နက္ရိႈင္းမႈေတြကို မ ေၿပာၿပ၍ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ခဲ႔ရသည္။ စုတ္တံကိုင္ေသာ မရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားက ၿပတင္း၀ဆီမွ အလင္းတန္းမ်ားရွိရာကို ညႊန္ၿပရင္း စာရြက္ေပၚက စာေၾကာင္းေလးေတြကို ေထာက္ၿပရင္း အဓိပၸာယ္ ဖြင္႔ဆုိခ်က္မ်ားအား တိတိက်က် ရွင္းၿပတတ္သည္။

“Light is a form of energy which stimulates our sense of vision” အလင္းဆိုသည္မွာ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔၏ အၿမင္အာရံုကို လံႈေဆာ္ေသာ စြမ္းအင္တစ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္ လို႔ရူပေဗဒဘာသာက အဓိပၸာယ္ဖြင္႔ထားတယ္။ အလင္းရွိလို႔ မတို႔ တစ္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၿမင္ေနရတာေပါ႕” ၀င္းလဲ႔ထိန္၀ါသည္႕ မ၏ မ်က္ႏွာေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ေမာ႔ၾကည္႔ လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း စာရြက္ေပၚက စာေၾကာင္းေလးကို တေရြ႕ေရြ႕ ေထာက္ၿပေနသည္႔ မ၏ လက္ညိွဳးေလးအား ကြ်န္ေတာ္ အားနာေနမိသည္။

ရြစိရြစိ လႈပ္ရွားေနသည္႔ မလက္ဖ်ားထိပ္က လက္သည္းမ်ားေပၚတြင္ ခရမ္းႏုေရာင္ လက္သည္းဆိုးေဆးတို႔ ဖံုးလႊမ္းထားသည္။ လက္သည္း အရွည္ထားၿပီး လက္သည္းဆိုးေဆး ဆိုးတာကို မ.. အလြန္ သေဘာက်ပံုရသည္။ မ လက္သည္းေပၚတြင္ ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းႏုေရာင္ႏွင္႔ ေခ်ာကလက္ေရာင္တို႔ကို အမ်ားဆံုးေတြ႕ရသည္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာလည္း မလက္ေပၚမွာ ေဆးစက္၊ ေဆးေၿပာက္မ်ား၊ ေၿမၿဖဴမႈန္႔မ်ား ေပက်ံေနတတ္သည္။ ပန္းခ်ီဆြဲရင္း စာသင္ေပးေသာ မ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္မိသလို အားတံု႔အားနာလည္း ၿဖစ္မိေသးသည္။ မ လက္ေတြက စုတ္တံခ်ၿပီး ေၿမၿဖဴကိုင္လိုက္၊ ေၿမၿဖဴခ်ၿပီး စုတ္တံကိုင္လိုက္ႏွင္႔ ကြ်န္ေတာ္႔ေရွ႕မွာ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္။

ၿပတင္း၀က အခန္းဆီးကေလအသင္႔မွာ တလြင္႔လြင္႔ႏွင္႔။

နံရံကပ္ထားသည္႕ အနက္ေရာင္ သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင္႕ ပန္းခ်ီကားမ်ားက ကၠေၿႏၵရေနသည္။ စုတ္တံ၊ ေထာက္စင္၊ ကင္းဘတ္ႏွင္႔ ေဆးဘူးမ်ားက ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွာ ကပိုကရို။ မ ဘာေတြ ဆြဲေနတယ္ဆိုတာကို စူးစမ္းၾကည္႕မိသလို မ သင္ၿပေပးသည္႔ သင္ခန္းစာမ်ား လြတ္မသြားေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ ဂရုစိုက္ေနရသည္။ ကြ်န္ေတာ္႔ထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္မကၾကီးေသာ မ သည္ ရူပေဗဒဘြဲ႕ကို ရရွိ္ခဲ႔ေသာ္လည္း ပန္းခ်ီဆရာမ တစ္ေယာက္အၿဖစ္ အသက္ေမြးေနရသည္႕အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အစက အံ႕ၾသခဲ႕ရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စုတ္တံကိုင္သည္႕ မ ၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္႔ အံၾသမႈမ်ားကို ေလ်ာ႔ပါး သြားေစသည္။ မ ၏ တစ္ဦးတည္းေသာ တပည္႕ၿဖစ္သည္႕ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း မ လက္ထဲက စုတ္တံတစ္ေခ်ာင္းလို မ ဆြဲေခၚရာကို အသက္တမဲ႔ လိုက္ပါခဲ႔ပါသည္။

အလင္းရိုက္ၿခင္း၊ အလင္းယိုင္ၿခင္းႏွင္႔ အလင္းၿပန္ၿခင္း အေၾကာင္းမ်ားကို ေနေရာင္ေအာက္တြင္ မွန္တစ္ခ်ပ္၊ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္၊ ႏွင္းဆီတစ္ပြင္႔ႏွင္႔ မ ရွင္းၿပသည္မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းလွပါသည္။ ၿပီးေတာ႔ မက ပန္းခ်ီကားမ်ားကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း အေရာင္မ်ားအေၾကာင္းကို ေၿပာၿပေနၿပန္သည္။

“မ က အနီေရာင္ဆိုရင္ ေသြးလို ရဲရဲနီေနတာထက္ ပန္းသီးတစ္လံုးလို ေစြးေစြးနီ ေနတာကို ပိုသေဘာက်တယ္။” ေၿပာရင္းၿပံဳးလိုက္ေသာ မ၏ ပါးမို႔မို႔ေပၚတြင္ ပန္းေရာင္သန္းသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ မ ၏ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေသာ ဆံႏြယ္မ်ားၾကားတြင္ ထိုးစိုက္ထားသည္႕ အနီေရာင္ ႏွင္းဆီ တစ္ပြင္႔ကိုသာ သေဘာက်ေနမိသည္။

ဆြဲၿပီး ခ်ိတ္ထားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ား၊ ဆြဲၿပီး အ၀တ္ အထပ္ထပ္ပတ္၍ သိမ္းထားေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင္႔ ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကားမ်ားက ေရနံေခ်း မည္းမည္းမိႈင္းမိႈင္း သုတ္ထားသည္႕ မ တို႔၏ ႏွစ္ထပ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ၾကီးထဲတြင္ ဂႏၳ၀င္ဆန္ေနပါသည္။ ပန္းခ်ီကား အားလံုးကို မ..ဆြဲခဲ႔တာေတာ႔ မဟုတ္ပါ။ ဧည္႕ခန္းထဲတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္႕ ပန္းခ်ီကား အမ်ားစုမွာ မ အေဖ ဆြဲခဲ႕သည္က မ်ားသည္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ တစ္လက္ႏွင္႔ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ပန္းခ်ီကားကေတာ႔ မ ဆြဲထားသည္႔ မအေဖ၏ ပံုတူ ပန္းခ်ီကားပင္ ၿဖစ္သည္။ သည္ပန္းခ်ီကားကို ၾကည္႕ၿပီး မ ကို ကြ်န္ေတာ္ ခ်ီးက်ဴးမိသည္။

“မရဲ႕လက္က ‘မိုနာလီဇာ’ ပံုဆြဲတဲ႔ လီယိုနာဒိုဒါပင္ခ်ီထက္ေတာင္ ပိုေကာင္းတယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားကို ..ကိုနာလီဇာလို႔ နာမည္ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္” မ က ကြ်န္ေတာ္႔ ေက်ာကုန္းကို တအံုးအံုး ထုကာ ရယ္ပါေလေတာ႔သည္။

“စုတ္တံအခြ်န္ထက္ စုတ္တံအၿပားကို ကိုင္ၿပီး ဆြဲရတာ ပိုအားရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မ်က္ေတာင္ မ်က္လံုးလို အႏုစိတ္ေလးေတြကို စုတ္တံ အခြ်န္နဲ႔ ထိရံုတို႔ရံုေလး လုပ္ေနရတာလည္း သိပ္အရသာရွိတာပဲ။”

သြယ္စင္းႏူးညံ႕သည္႕ မ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားက ကိုင္ထားေသာ စုတ္တံကို ခါရမ္းလိုက္သည္။ အည္ိဳႏုေရာင္ ေဆးစက္ အခ်ိဳ႕ မ ထဘီေပၚ ေပက်ံသြားသည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၏ ေရွ႕တြင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔မ ၏ အသက္ရွဴသံမ်ား က်ယ္ေလာင္ေနသည္။ ၿပတင္း၀မွ တိုး၀င္လာေသာ ေလႏုေအးက ကင္းဘတ္စေပၚရွိ စိုပ်စ္ပ်စ္ ေဆးေရာင္မ်ားကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ေၿခာက္ေသြ႕သြားေစသည္။ သည္ရက္ပိုင္း မ ဆြဲေနေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ အလံုးအထည္မပါ၊ အသြင္သ႑န္တို႔ ခပ္ဖြာဖြာ ၿဖစ္ေနသည္ကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသည္။ အေရာင္ကလည္း သိပ္မစံု။ ႏွစ္မ်ိဳး သံုးမ်ိဳးေလာက္သာ ပါေနတတ္သည္။ လွည္႕ေန လည္ေနေသာ ေရ၀ဲတစ္ခုဟု ထင္ရသည္။ မလင္း မမိႈင္းေသာ ေဆးေရာင္တစ္မ်ိဳးကို ရစ္၀ိုက္၍ ဆြဲထားသည္။ အနီးကို ကပ္ၾကည္႕လုိိက္ေတာ႔ မ်က္လံုးထဲတြင္ ပ်ံ႕လြင္႔ ေ၀၀ါးေနသည္။ ဘာကိုဆြဲထားတာလဲလို႔ မကို ေမးၾကည္႔ေတာ႕ “ဒါ အေ၀းက ၾကည္႔ရမယ္႔ ပန္းခ်ီကား” တဲ႕။ ကြ်န္ေတာ္ တလွမ္းခ်င္း ေနာက္ဆုတ္မိသည္။ မိခင္က ကေလးငယ္ ေကြးေကြးကေလးအား ေပြ႕ပိုက္ထားသည္႕ ဟန္ကို ဖ်တ္ခနဲ႕ ၿမင္လိုက္ရသည္။

“ေႏြးေထြး ယုယမႈကို မ အတတ္ႏိူူင္ဆံုး ပံုေဖာ္ထားတာပါ။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို ေမေမ ၿမင္သြားရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းသာရွာမွာပဲ” တမ္းတ ေရရြတ္လိုက္သည္႕ မ ႏႈတ္ခမ္းေလး ၿဖဴဖတ္ၿဖဴေရာ္ ၿဖစ္ေနသည္။

မ မ်က္ႏွာေပၚမွာ အေရာင္ေတြ ေၿပာင္းသြားတတ္တာကို ကြ်န္ေတာ္ မၾကာခဏ ေတြ႕ၿမင္ခဲ႔ရသည္။ မိတ္ကပ္ႏွင္႔ သနပ္ခါးတို႕ကို ဘယ္အခါမွ လိမ္းၿခယ္ေလ႕ မရွိေသာ မ မ်က္ႏွာရွင္းရွင္းေလးသည္ ေနေရာင္ထဲတြင္ ၀င္းေန၏။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ မ ႏွင္႕ ကြ်န္ေတာ္ အၿပင္ဘက္ ထြက္၍ စက္ဘီးစီးၾကသည္။

မက စက္ဘီးကို ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ မစီးတတ္၍ ကြ်န္ေတာ္႕ေနာက္မွာသာ ထိုင္လိုက္ေလ႕ရွိသည္။ ေလဆန္ကို ထိုးခြင္းဖို႔ ကြ်န္ေတာ္႕ ေၿခသလံုးၾကြက္သားမ်ားတြင္ အားအင္အၿပည္႕ ရွိပါသည္။ စက္ဘီးနင္းရင္းမ လက္ညွိဳး ညႊန္ရာကို ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲ လွည္႕ၾကည္႔မိသည္။ ႏိူ႕စို႕ေနေသာ ေခြးေပါက္စကေလးမ်ား၊ လိုခ်င္တာ မရ၍ ေၿမၾကီးေပၚတြင္ လူးလွိမ္႕ ငိုယိုေနသည္႕ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၊ မပြင္႕ေသးေသာ ပိေတာက္တစ္ပင္၊ ဓာတ္ၾကိဳးမ်ားႏွင္႕ ၿငိတြယ္ စုတ္ၿပဲသြားသည္႕ အနီေရာင္ စြန္တစ္စင္း၊ အေၾကာ္ဖိုမွ လြင္႕၀ဲလာေသာ မီးခိုးမ်ား၊ သံလမ္းထိပ္ သံတံခါးေရွ႕တြင္ ရထားအလာကို ရပ္ေစာင္႔ေနၾကသည္႕ လူတစ္အုပ္….၊

ေငးရီေနသည္႕ မ မ်က္ႏွာကို ၿမင္မိသည္အထိ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္ရင္ေတာ႕ ကြ်န္ေတာ္႔ေက်ာကို မ လက္ႏွင္႔ ရိုက္ပုတ္ၿပီး “ေရွ႕မွာ.. ကား..ကား..” လို႕ သတိေပးတတ္သည္။

ၿမိဳ႕အၿပင္ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းမ်ားကို ၿမင္ရသည္အထိ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေယာက္ ခရီးဆန္႔မိသည္။ အေရွ႕ အရပ္ဆီမွ မေ၀းေတာ႔သည္႕ ဧရာ၀တီကို မ ႏွင္႔ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကသည္။ ၿဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔သည္႕ သကၠယ္တန္း ေခ်ာင္ကေလးက လြမ္းစရာ။ “စက္ဘီးနင္းရတာ သိပ္ေမာေနၿပီလား၊ မ လက္ဖက္ရည္ တိုက္ပါ႕မယ္” မ ႏွင္႔ကြ်န္ေတာ္ စက္ဘီးထြက္စီးသည္႕ ညေနခင္းတိုင္း ၿမိဳ႕လယ္ ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ေခြးေၿခပု ထိုင္ခံုေလးမ်ား ခင္းက်င္းထားတတ္သည္႕ ရြက္သစ္ကေဖးဆိုင္မွာ ထိုင္၍ စကားေၿပာေလ႕ရွိသည္။

လမ္းေပၚက ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာမ်ားကို ေငးေမာရင္း မိန္းမေခ်ာေလးမ်ားအား ၿမင္မိတိုင္း ေတာက္ပသြားသည္႕ ကြ်န္ေတာ္႕မ်က္၀န္းထဲကို မ ၏ ပြင္႕လင္းေလးလံေသာ စကားလံုးမ်ား ၿပဳတ္က်လာတတ္သည္။ “ငမ္းရံုပဲ ငမ္းေနာ္၊ စိတ္နဲ႔ေတာ႕ မပစ္မွားလိုက္ပါနဲ႕” မ ၏ စကားလံုးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္႕ အၿမင္အာရံုကို ထုထည္ၾကီးစြာ ပိတ္ဆို႕ပစ္လိုက္သည္။ “မိန္းမေတြဟာ ေယာက္်ားေတြအတြက္ အလွဆံုး ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြလို႕ ကမာၻေက်ာ္ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္က ေရးခဲ႕ဖူးတယ္။

တကယ္ေတာ႕ ပုထုဇဥ္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ စကၡဳအာရံုထဲမွာ ၀င္ေရာက္ လႈပ္ရွားလာတဲ႕ မိန္းမေခ်ာေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုစိတ္ နဲ႔ၿဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္နဲ႔ၿဖစ္ေစ ၿပစ္မွားတတ္ၾကတယ္။ မပစ္မွားဖူတဲ႔ ေယာက္်ားမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္႔ ႏွလံုးေသြးေတြကို မ ပန္းခ်ီဆြဲဖို႔ ေဖာက္ထုတ္ ေပးလုိက္မယ္။”

ရဲပြင္႔ညီမွ်ေသာ ကြ်န္ေတာ္႔စကားမ်ားကို မ မၿငင္းပယ္ပါ။ မ ၀တ္ဆင္ထားသည္႕လည္ဟိုက္ အကၤ်ီေပၚက ဇာပန္းပြင္႕ေလးမ်ားကိုကြ်န္ေတာ္ ေရတြက္ၾကည္႔မိတိုင္း မ မ်က္ႏွာ လႊဲထားတတ္သည္။ မ ဆီက ၿပင္းၿမန္ေသာ ၀င္သက္ ထြက္သက္မ်ားက ိုကြ်န္ေတာ္ အသက္တမဲ႔ ထိမိ လိုက္ပါသည္။

ညိွဳးရီေသာ ညေနခင္းထဲ ေၿပး၀င္လာမည္႕ အေမွာင္ထုကို ကြ်န္ေတာ္ႏွင္႔ မ မတိုင္ပင္ဘဲ ေစာင္႕ဆိုင္းေနမိသည္။

“မင္းနဲ႕မ က ေပါင္းစပ္ဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ႔ အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးပါ။ မင္းက လင္းလြန္းတယ္။ မ က ေမွာင္လြန္းတယ္။” မွိန္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ လမ္းေဘး မီးေရာင္ေအာက္တြင္ စက္ဘီးေလးကို လက္ၿဖင္႔တြန္းရင္း အိမ္ၿပန္ခဲ႔ၾကသည္။ အစာရွာထြက္ၾကမည္႕ ညငွက္ တစ္အုပ္က ေ၀ဟင္မွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ႏွင္႔ အေတာင္ခတ္ေနသည္။ မ တို႔ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္မည္းၾကီး ေရွ႕ေရာက္ေတာ႕ မ ကို‘ဂြတ္ႏိုက္’လို႕ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ထြက္ခြာ ခဲ႔သည္။ ၿခံ၀င္းထဲမွ ေခြးေဟာင္သံသည္ ဟိန္းထြက္လာ၏။

************ 

ေခြးတစ္ေကာင္ကို အေဖာ္ၿပဳရင္း ပန္းခ်ီကားမ်ားႏွင္႔ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ မသည္ အိမ္ၾကမ္းၿပင္ေပၚက ကြ်န္ေတာ္႔ေၿခသံကို နားစြင္႔ေနတတ္သည္။ မ ဆီကို ကြ်န္ေတာ္ ေန႔စဥ္ ေရာက္ၿဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ဧည္႕ခန္းထဲတြင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ၿဖဳတ္ေပးဖို႔ မက ကြ်န္ေတာ္႕ကို ေၿပာသည္။ အနီးကပ္ ၾကည္႔လွ်င္ ေရခဲတံုးမ်ား စုပံုထားသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း အေ၀းကၾကည္႕လွ်င္ ေခါင္းရြက္ ဗ်က္ထိုး ေစ်းသည္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္ဟ၍ ေအာ္ေနပံုကို ၿမင္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ေၿခဖ်ားေထာက္၍ ပန္းခ်ီကားေလးကို ၿဖဳတ္ၿပီး မလက္ထဲ ထည္႕ေပးလိုက္သည္။ “ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို မ သိမ္းထားမလို႔လား” ကြ်န္ေတာ္႔အေမးကို မ မေၿဖခင္မွာပင္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးေနသည္။ မရဲ႕ေခ်ာင္းဆိုးသံေတြ တစ္ေန႔တစ္ၿခား ၿပင္းထန္လာတာကို ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိသည္။

“အဟြတ္.. အဟြတ္၊ မသိမ္းေတာ႔ပါဘူးကြယ္။ ဒီပန္းခ်ီကားေလးကို မ ေရာင္းရေတာ႔မယ္” တိုးညင္းေသာ မ အသံႏွင္႔ ညွိုဳးမွိန္ေသာ မ မ်က္၀န္းကေလးမ်ားက ကြ်န္ေတာ္႕ကို ၀မ္းနည္းသြားေစသည္။

“ေဖေဖ အေမြေပးခဲ႕တဲ႕ ပန္းနာေရာဂါကို ေဖေဖဆြဲခဲ႔တဲ႔ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက ကုသေပးၾကတယ္ကြဲ႕။ မ ရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေလးေတြက ေဖေဖရဲ႕ ပန္းခ်ီကားေလးေတြေလာက္ ေစ်းမရဘူး။”

ဧည္႕ခန္းထဲက ပန္းခ်ီကားေလးေတြ တစ္ခ်ပ္ၿပီးတစ္ခ်ပ္ ၿပဳတ္သြားေသာ္လည္း မ ဆီမွာ ေခ်ာင္းဆိုးသံက မတိတ္ေသး။ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကိုင္ထားေသာ စုတ္တံ လြတ္က်သြားသည္အထိ တဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးလာသည္။ မနံေဘးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲ ေနခ်င္ေသာ္လည္း မက ေနခြင္႔မေပး။ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္သည္ႏွင္႔ မ ပါးစပ္က “ၿပန္..ေတာ႔..ေလ” ဆိုသည္႕ စကားတစ္ခြန္း ေလးလံစြာ ထြက္ေပၚလာသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားတိုင္း အရင္က ထက္ၾကြ တုန္ခါေနေသာ မ၏ ရင္အ၀န္းဆီကို ကြ်န္ေတာ္ စိုက္ၾကည္႔ေနမိသည္။

မ ပါးစပ္က ေသြးတစ္စက္ ထြက္က်လာသည္႕ တစ္ညေန႕မွာေတာ႕ မရင္ဘတ္ကို ကြ်န္ေတာ္႕လက္ဖ၀ါးႏွင္႕ ခပ္တင္းတင္း ဖိထားမိသည္။မ လက္ေတြက စုတ္တံကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲ။

“မဆြဲပါနဲ႔ေတာ႔ မရယ္”

မ လက္ထဲက စုတ္တံကို ကြ်န္ေတာ္ဆြဲယူ၍ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ မၿပီးဆံုးေသးေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆီမွ မ မ်က္ႏွာကို အားယူ၍ လႊဲေနသည္။ စကားေကာင္းေကာင္း မေၿပာႏိူင္ေသးေသာ မႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ အနီးကပ္ ၿမင္ေနရသည္။

ၿပတင္း၀မွ အလင္းေရာင္သည္ တရိပ္ရိပ္ ေမွာင္ရီလာ၏။ မ်က္လံုးေတြ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွာ မွိတ္မွိတ္သြား၏။ ရိႈက္ငင္ပိန္ပါးသည္႔ မ၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေပြ႕ခ်ီ၍ ေမြ႕ရာေပၚကို ဖြဖြေလး ခ်လိုက္သည္။

“ေမာင္…”

ေခါင္းႏွင္႔ ေခါင္းအံုးအထိလိုက္တြင္ တစ္ခါမွ မေခၚခဲ႔ဖူးေသာ မ၏ ေခၚသံက ကြ်န္ေတာ္႕ႏွလံုးသားထဲထိ တိုး၀င္သြားသည္။

“ဒီညဟာ မ အတြက္ ေနာက္ဆံုးည ၿဖစ္ခ်င္ ၿဖစ္သြားႏိူင္တယ္။”

အခန္းထဲတြင္ အလင္းတစ္၀က္ အေမွာင္တစ္၀က္ ေရာယွက္ေနသည္။

“ခုတင္ေအာက္က သံေသတၱာထဲမွာ မ သိပ္ၿမင္ခ်င္တဲ႔ အေရာင္ တစ္ေရာင္ရွိတယ္္။” ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းငံု႕၍ သံေသတၱာကို ဆြဲယူ ဖြင္႔ၾကည္႔လိုက္ေတာ႕ ေယာဂီေရာင္ အကၤ်ီ၊ ေယာဂီေရာင္ ထဘီႏွင္႔ ေယာဂီေရာင္ တဘက္တစ္ထည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ၾကည္႔စမ္း.. ေမေမ ေပးခဲ႔တဲ႔ ၀တ္စံုကို မ ၀တ္ၾကည္႔ဖို႔ ေမ႔ေနတာ ဘယ္ႏွႏွစ္မ်ား ရွိသြားၿပီလဲ” ကြ်န္ေတာ္ ၿပန္မေၿဖႏိူင္သလို မ ဆက္မေၿပာႏိူင္ေတာ႔ပါ။

ၿပတင္း၀တြင္ တစ္ၿခမ္းပဲ႕ေနေသာ လတစ္စင္း ဆိုက္ေရာက္လာသည္။ ထိုးဆင္းလာေသာ လေရာင္ သဲ႕သဲ႕ေလးထဲတြင္ လဲေလ်ာင္ေနေသာ မႏွင္႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အရိပ္မ်ားသည္ အလွဆံုး ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ၿဖစ္ေန၏။

ထိုညက မ အနားမွာ ကြ်န္ေတာ္ အမွတ္တမဲ႕ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္႔ အနားမွာ မ အသက္တမဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ႕သည္။

ခုိင္ထူးသစ္

ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း ၊ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ