စာရႈသူ အေပါင္း ခ်မ္းေၿမ႕ပါေစ

Sunday, March 11, 2012

ကမာၻၾကီးကိုခိုးမယ္႔လူ (၂၀၀၄- ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း)



{ ၁ }

သူခိုးအားလံုးက သူ႕ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ သူကိုယ္တိုင္ သူခိုးတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေသာ္လည္း သူခိုးခ်င္း ၿပန္ခိုးနူိင္ေသာေၾကာင္႕ သူခိုးမ်ားက သူ႕ကို လန္႕သည္။ ေစာရနကၡတ္ မိထားေသာသူ႕ မ်က္လံုးမ်ားမွာ ၿငိမ္သက္မႈမရွိ။ တစ္ေနရာတည္းကိုသာ စိုက္ၾကည္႕ေနသည္မဟုတ္။ မ်က္လံုးမ်ားက ေ၀႕၀ဲလ်က္ လည္ေနသည္။

“ေၿမြေၿမြခ်င္းေတာ႕ ေၿခၿမင္ပါတယ္” ဆိုသည္႕အတိုင္း သူခိုးအခ်င္းခ်င္းကေတာ႕ သူ႕အေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနၾကသည္။ သူခိုးေလာကတြင္ သူ႕ကိုမသိေသာ သူခိုးရယ္လို႕မရွိ္။ သူခိုးေစ်းထဲကို သူေရာက္လာတိုင္း အားလံုးက သူ႕ကို ၀ိုင္းၾကည္႕တတ္သည္။ ခိုးရာပါပစၥည္း ၀ယ္ေသာဆိုင္မ်ားကလည္း သူ႕ကို ထိတ္လန္႕ေလးစားစြာ ဆက္ဆံၾကသည္။ သူေရာင္းသည္႕ ပစၥည္းမ်ားကို ေစ်းမႏွိမ္ရဲ။ တန္ရာတန္ေၾကးကို ေက်ေက်နပ္နပ္ေပးၿပီး ၀ယ္ၾကသည္။

သူ႕လက္ေတြက လွ်ပ္စစ္ထက္ၿမန္သည္။ တစ္ခ်က္ကေလး လစ္လိုက္သည္ႏွင္႕ ဖ်တ္ခနဲ႕….ဖ်တ္ခနဲ႕ ပါသြားတတ္သည္။

တစ္ခါတစ္ရံ သူေရာင္းလိုက္သည္႕ ပစၥည္းကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ၿပန္ရေအာင္ပင္ ၿပန္ခိုးနိုင္သည္။ သူေတာင္းသည္႕ေစ်းကို မေပးလို႕ကေတာ႕ ခံရၿပီသာ မွတ္ေပေတာ႕။

သူခိုးအခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ၾကၿပန္ေတာ႕လည္း ရယ္လိုက္၊ ေမာလိုက္၊ စကားေၿပာလိုက္၊ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ႏွင္႕ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ႕ ပါသြားတတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႕လည္း သူခိုးမ်ားက သူ႕ကိုေတြ႕လွ်င္ ေရွာင္ၾကသည္။

‘ဟိုေန႕က သူနဲ႕ေစ်းထဲမွာေတြ႕လို႕ ခဏေလးရပ္ၿပီး စကားေၿပာလိုက္တာဗ်ာ။ အိမ္ၿပန္ေရာက္မ ွက်ဳပ္ခိုးထားတဲ႕ ပတ္ကားေဖာင္တိန္ေလး ပါသြားမွန္း သိရတယ္။ ႏွေၿမာလိုက္တာဗ်ာ၊ ဒီေဖာင္တိန္ေလးကို မရမကခိုးၿပီး ၾကိဳက္လြန္းလို႕ ၿပန္မေရာင္းဘဲ ထားတာ။ ဒီလူနဲ႕ေတြ႕မွပဲ ခံရေတာ႕တယ္။” ဆိုသည္႕ သူခိုးေလာကမွ သူႏွင္႕ပတ္သက္ေသာ သတင္းစကားမ်ားကို မၾကာ မၾကာ ၾကားေနရသည္။ သူကေတာ႕ “ကမာၻၾကီးကိုေတာင္ ရေအာင္ခိုးမယ္”လို႕ ေၾကြးေၾကာ္ထားသည္။

ၿပီးေတာ႕ သူကေခသူမဟုတ္။ ေခတ္ပညာကိုလည္း မေတာက္တေခါက္ တတ္သည္။ ေခတ္အၿမင္လည္းရွိသည္။ စကားေၿပာလည္း ညက္သည္။ အာ၀ဇၹန္းလည္းရႊင္သည္။ သူႏွင္႕စကားေၿပာရသည္မွာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းသလို ထိတ္လန္႕စရာလည္း ေကာင္းသည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ သူခိုး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ႕ သူ႕ကို မပစ္ပယ္ရဲ။ စိတ္ေပါင္းကိုယ္(အနည္းငယ္)ခြာၿပီး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကသည္။

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ သူႏွင္႕ေတြ႕တိုင္း သူခိုးမ်ားက သူကိုေက်ြးေမြးဧည္႕ခံၿပီး သူေၿပာသည္႕စကားမ်ားကို စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ၾကသည္။ သူကလည္း သူခိုးတရား ေဟာေလ႔ရွိသည္။

“က်ဳပ္တို႕သူခိုးေလာကမွာ အဆင္႕နိမ္႕ဆံုး သူခိုးကို ထဘီသူခိုးလို႕ ထင္ေနၾကတယ္။ ဘုန္းနိမ္႔ခံၿပီး ထဘီကအစ အလစ္သုတ္တဲ႕ သူခိုးအမ်ားစုဟာ ဖိုးသမားေတြ ဘိန္းစားေတြပဲ။ ဒါေပမယ္႕အဲဒီ ထဘီသူခိုးေတြကို အဆင္႕နိမ္႕တဲ႕ သူခိုးေတြလို႕ ေၿပာလို႕ မရေသးဘူး။ တကယ္တမ္း အဆင္႕နိမ္႕တာက မယားခိုးေတြ (မယခိုးေတြ)…။ ထဘီတင္မကဘဲ သူမ်ားမယားပါခိုးတဲ႕ မယားခိုးေတြဟာ အဆင္႕နိမ္႕တဲ႕ သူခိုးေတြပဲ။

“ဘာပဲခိုးခိုး သူခိုးဆိုတဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႕ေတာ႕ မလြတ္ပါဘူး။ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ သူခိုးဆိုၿပီးေတာ႕လည္း အားမငယ္ၾကပါနဲ႕။ လူတစ္ရာမွာ ကိုးဆယ္ေက်ာ္ တစ္ရာနီးပါးေလာက္ဟာ သူခိုးေတြပါလို႕ က်ဳပ္ရဲရဲၾကီး စြပ္စြဲရဲတယ္။

ဒါေပမဲ႕ လူေတြက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ သူခိုးဆိုတဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာ သူတို႕နဲ႕ မဆိုင္သလိုမ်ိဳး ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ မဆန္းစစ္ဘဲ “သူခိုး…သူခိုး”လို႕ ေအာ္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႕ သူတို႕ကိုယ္တိုင္လည္း သူခိုးၿဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ႕ နည္းနည္းေလးမွ မေတြးမိၾကဘူး။ ‘ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည္႕ရင္ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေမြးစကစၿပီး အရြယ္ေရာက္တဲ႕အထိ တစ္ခုခုေတာ႕ ခိုးမိတာပါပဲ။ တန္ဖိုးနည္းတာ မ်ားတာ၊ ထိခိုက္တာ မထိခိုက္တာပဲကြာမယ္။ သူမ်ားမသိေအာင္ကေတာ႕ ယူမိ ခိုးမိတာပါပဲ။ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္း၀ယ္ လုပ္စားပါတယ္ဆိုတဲ႕ ေစ်းသည္ေတြ၊ ကုန္သည္ေတြလည္း အေလးခိုးတာေတြ၊ အခ်ိန္အတြယ္ ခိုးတာေတြရွိတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ ပညာတတ္ေတြထဲမွာေတာင္ စာကူးခ်တဲ႕ စာသူခိုးၿဖစ္ခဲ႕ဖူးတဲ႕ လူေတြရွိတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ကမာၻနဲ႕ခ်ီၿပီး ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္လည္း ဒီကမာၻေပၚမွာ သူခိုးနိုင္ငံေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ တစ္နုိင္ငံနဲ႕တစ္နိူင္ငံဟာ ခိုးဖို႕၀ွက္ဖို႕ပဲ ေခ်ာင္းေနၾကတယ္။ အခုေခတ္မွာ ေဆာ႕ဖ္၀ဲ ခိုးတာေတြ၊ နည္းပညာ ခိုးတာေတြ၊ ေဖာ္ၿမဴလာ ခိုးတာေတြ ၊သယံဇာတ ခိုးတာေတြ၊ ေရအရင္းအၿမစ္ ခိုးတာေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိ ခိုးလဲဆိုရင္ ရာသီဥတုကအစ၊ မိုးကအစ ခိုးေနၾကတယ္။ သိပံပညာ ထြန္းကားတဲ႕ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ သူမ်ားနိုင္ငံမွာ ရြာမယ္႕မိုးကို ကိုယ္႕ကိုယ္႔နိုင္ငံမွာ ရြာေအာင္ မိုးလႊဲၿပီး မိုးခိုးေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ႕ ဒီေလာကၾကီးဟာ သူခိုးနဲ႕ မကင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႕ ခိုးရမွာကို မေၾကာက္ၾကပါနဲ႕၊ မရွက္ၾကပါနဲ႕။ သူခိုးဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ လက္ညိဳးထိုး မလြဲပါပဲ။ လူေတြကေတာ႕ ကိုယ္႕ကိုယ္ကိုယ္ ဘယ္ေတာ႕မွ လက္ညိဳးထိုးမွာမဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ကေတာ႕ က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္ ရဲရဲၾကီး လက္ညိဳးထိုးတယ္။ ’

‘က်ဳပ္ဟာသူခိုး၊ သူခိုးဟာ က်ဳပ္ပဲ။’ ‘ ၿဖစ္နိုင္မယ္ ဆိုရင္ က်ဳပ္က ေဟာ႕ဒီကမာၻၾကီးကိုေတာင္ ရေအာင္ ခိုးလိုက္ခ်င္တယ္။’

သူ႕စကားမ်ားကို ၾကားရေလတိုင္း သူခိုးမ်ားမွာ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြကာ ခိုးခ်င္စိတ္မ်ား တဖြားဖြား ေပၚေပါက္ လာၾကသည္။ သူကလည္း သူခိုးမ်ားကို ေတြ႔တိုင္း ဆက္ၿပီးမ်ားမ်ားခိုးဖို႕ အားေပးေလ႕ရွိသည္။ ခိုးပံုခိုးနည္း ေဖာက္ထြင္းပံု ေဖာက္ထြင္းနည္းမ်ားနွင္႕ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို တတ္နိုင္သမ် ေၿပာၿပသည္။

ေန႕တြင္ ခိုးေသာအခါ ေတြ႕ရမည္႕အခက္အခဲ၊ ညတြင္ခိုးေသာအခါ ေတြ႕ရမည္႕ အခက္အခဲမ်ားကို မည္သို႕ ရင္ဆိုင္ ေၿဖရွင္းရမည္။ မည္သို႕ရေအာင္ခိုးရမည္ စသည္တို႕ကို သင္တန္းပို႕ခ်သလို အေသးစိတ္ ရွင္းၿပတတ္သည္။

တကယ္လို႕သာ လူ႕အသိုင္းအ၀ိုင္းက သူခိုးတကၠသိုလ္ တစ္ခုေလာက္ ဖြင္႕ခြင္႕ၿပဳလိုက္လ်င္ သူခိုးမ်ားက သူ႕ကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ခန္႕ဖို႕ ရာႏႈန္းၿပည္႕ ေထာက္ခံၾကလိမ္႕မည္။


{ ၂ }


တစ္ေန႕…


သူ သူခိုးေစ်းမွအၿပန္ လမ္းတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္က လိုက္လာသည္ကို သတိထားမိသည္။ မ်က္စိလ်င္ေသာသူသည္ လမ္းေဘးတြင္ ရပ္ထားေသာ ကား၏ဘက္မွန္ကို ဖ်တ္ခနဲ႕ လွမ္းၾကည္႕လိုုက္ၿခင္းၿဖင္႕ ေနာက္က လိုက္လာသူမွာ မုတ္ဆိတ္ေမြးရွည္ရွည္ႏွင္႕ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေၾကာင္းကို သိလိုက္သည္။ သူက ထိုလူကို မ်က္ေၿခၿဖတ္ဖို႕ စိတ္ကူးၿပီး လမ္းဆံုတစ္ခုအေရာက္တြင္ တည္႕တည္႕ေလ်ာက္ေနရာမွ ညာဖက္ ေကြ႕ေတာ႕မလိုလိုနွင္႕ ဘယ္ဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕လိုက္ၿပီး ေနာက္ၿပန္လွည္႕ကာ တည္႕တည္႕ ေလ်ာက္ပစ္လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း မုတ္ဆိတ္ၾကီးက သူ႕ေနာက္မွ တေကာက္ေကာက္။ ေလ်ာက္ေနေသာ သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ားကို တံု႕ခနဲ႕ ရပ္ပစ္လိုက္ေတာ႕ မုတ္ဆိတ္ၾကီး သူ႕ကို မီလာသည္။


“ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႕ေအာင္ မနည္းရွာရတယ္”


သူေနာက္လွည္႕ၿပီး မုတ္ဆိတ္ၾကီးကို တည္႕တည္႕ၾကည္႕လ်က္ ေမးလိုက္သည္။


“ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ၊ ဘာၿဖစ္လို႕ က်ဳပ္ကို ရွာတာလဲ”


မုတ္ဆိတ္ၾကီးက သူ႕မုတ္ဆိတ္မ်ားကို လက္နွင္႕ သပ္ရင္း… “လာဗ်ာ.. စားေသာက္ဆိုင္မွာ တစ္ခုခု စားရင္း ေသာက္ရင္း ေၿပာၾကတာေပါ႕” တဲ႕။


သူလည္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာေအာင္ ရပ္စဥ္းစားၿပီးမွ မုတ္ဆိတ္ၾကီး၏ အလိုကို သေဘာတူလိုက္သည္။ သေဘာေကာင္းေသာ မုတ္ဆိတ္ၾကီးက စားေသာက္ဆိုင္ထဲကိုေရာက္ေတာ႕ ၾကိဳက္တာမွာဖို႕ေၿပာသည္။ သူလည္း မုတ္ဆိတ္ၾကီး၏ လက္ထဲမွ သားေရအိတ္ကို အကဲခတ္ၿပီး ေငြစကၠဴတစ္ထပ္ကိုေတြ႕မွ ၀က္စတူးတစ္ပြဲႏွင္႕ ဘီယာတစ္လံုး မွာလိုက္သည္။ မုတ္ဆိတ္ၾကီးကမူ ‘က်ဳပ္က သက္သတ္လြတ္ စားတာဗ်လို႕ ေၿပာရင္း အစိမ္းေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ အာလူးေၾကာ္တစ္ပြဲႏွင္႕ ဘီယာတစ္လံုးမွာလိုက္သည္။ သူက မုတ္ဆိတ္ၾကီးကို အလိုမက်စြာၾကည႕္ရင္း ခင္ဗ်ားကလည္း သက္သတ္လြတ္စားတယ္ဆိုၿပီး ဘီယာေသာက္ရတယ္လို႕ ဆိုေတာ႕ မုတ္ဆိတ္ၾကီးက တဟားဟားရယ္၍ ဘီယာလည္း သတ္သတ္လြတ္ပဲေလဗ်ာ တဲ႕။”


သူစကားလမ္းေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္းေၿပာင္းၿပီး “ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ၊ ဘာကိစၥရွိလို႕လဲ” ဆိုေတာ႕ မုတ္ဆိတ္ၾကီးက ခ်က္ခ်င္းၿပန္မေၿဖ။ စားပြဲေပၚကို ဘီယာေရာက္လာေတာ႔မွ အၿမဳပ္တစီစီ တက္ေနေသာ ဘီယာကို တဂြတ္ဂြတ္ ေမာ႕ခ်လိုက္ၿပီး ေဂ႕ ဟု ေလတစ္ခ်က္ၾကိဳ႕ရင္း ေၿပာသည္။


ဒီလိုပါ က်ဳပ္က ဂမၻီရပညာကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလ႕လာလိုက္စားေနတဲ႕ လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဂမၻီရပညာရဲ႕ လ်ိဳ႕၀ွက္နက္ရႈိင္းမႈေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြ႕ခဲ႕ပါၿပီ။ အခု က်ဳပ္လိုခ်င္တာကေတာ႕ အလြန္အဖိုးတန္တဲ႕ ေရွးေဟာင္း တိုင္ကပ္နာရီ တစ္လံုးပါ။ ဒီနာရီက ေတာ္ေတာ္ေလး ေရွးက်တယ္။ ဂယ္လီလီယိုေခတ္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းေလးေလာက္မွာ လုပ္ခဲ႕တယ္လို႕ ခန္႕မွန္းရတယ္။ ဒီနာရီမွာပါတဲ႕ ခ်ိန္သီးက ရိုးရိုးခ်ိန္သီး မဟုတ္ဘူး။ အင္မတန္ အစြမ္းထက္တဲ႕ ဂမၻီရခ်ိန္သီး။ အေနာက္တိုင္း ဂမၻီရေလာကမွာေတာ႕ ဂမၻီရခ်ိန္သီးက နာမည္ၾကီးပဲ။ ဂမၻီရပညာသည္ေတြဟာ ကိုယ္တြင္းပိုင္းမွာၿဖစ္တဲ႕ ေရာဂါေတြကို ဂမီၻရခ်ိန္သီးနဲ႕ ရွာေလ႕ရွိၾကတယ္။ လူနာရဲ႕ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ ခ်ိန္သီးကို တန္းလန္းခ်ၿပီး ႏွလံုးမွာလား၊ အဆုတ္မွာလား၊ အသည္းမွာလား၊ ေက်ာက္ကပ္မွာလားဆိုတာ အတိအက် သိေအာင္ရွာတယ္။ အဲဒီဂမၻီရခ်ိန္သီးကိုလည္း ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ လုပ္ၾကတယ္။ ဂမၻီရ သမိုင္းမွတ္တမ္းေတြအရ ၾကည္႕မယ္ဆိုရင္ ဟစ္တလာဟာ မူဆိုလီနီရွိတဲ႕ေနရာကို အတိအက်သိရဖို႕ ဂမၻီရပညာရွင္ေတြေခၚၿပီး ေၿမပံုေပၚမွာ ခ်ိန္သီးခ်ၿပီး ရွာခဲ႕တယ္လို႕ သိရတယ္။ အေနာက္တိုင္း ဂမၻီရေလာကမွာေတာ႕ ဂမၻီရခ်ိန္သီးက နာမည္ၾကီးပဲ။ အခုက်ဳပ္ေတြ႕ထားတဲ႕ တိုင္ကပ္နာရီက ခ်ိန္သီးဟာ ဂမၻီရခ်ိန္သီးပဲ။ ဒီနာရီကို ၿမိဳ႕အစြန္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕ထားတယ္။ အဲ႕ဒီဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးတစ္ပါးပဲ သီတင္းသံုးတယ္။ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးက အဲဒီ ေရွးေဟာင္းနာရီၾကီးကို ဘယ္ေလာက္ေပးေပး မေရာင္းဘူး ဘုရားကို လွဴထားတာ၊ ဘုရားပစၥည္းလို႕ပဲ ေၿပာတယ္။ ၿပီးေတာ႕ ဒီနာရီကို ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္စိလ်င္မွ ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕အစြမ္းအစကို က်ဳပ္သိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ပညာကိုလည္း ေလးစားတယ္။ ဒီနာရီကို ခင္ဗ်ားကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မခိုးနိုင္ဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္။ ဒီေတာ႕ က်ဳပ္ကို ကူညီပါ။ ဒီနာရီကို ရေအာင္ ခိုးေပးပါ။ ရရင္ ခင္ဗ်ားကို သိန္းနဲ႕ခ်ီၿပီး ေပးမယ္။ ၿပီးေတာ႕ တၿခားအဖိုးတန္တာေတြလည္း ေပးဦးမယ္။


မုတ္ဆိတ္ၾကီး၏ စကားကို သူေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္၀င္စားသြားသည္။


သူေရာ မုတ္ဆိတ္ၾကီးေရာ ဘီယာေတြ တစ္ခြက္ၿပီး တစ္ခြက္ ေသာက္ေနၾကေသာ္လည္း အရွိန္မတက္။ တစ္ဖက္က အနည္းငယ္ က်ဥ္းၿပီး တစ္ဖက္က အနည္းငယ္က်ယ္ေသာ မုတ္ဆိတ္ၾကီး၏ လ်ိဳ႕၀ွက္နက္ရႈိင္းသည္႕ မ်က္လံုးမ်ားကို စိုက္ၾကည္႕ရင္း ခိုးေပးမယ္လို႕ သူကတိေပးလိုက္သည္။


{ ၃ }

ညသည္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ အခ်ိန္က သန္းေခါင္အလြန္။ တစ္ၿခမ္းပဲ႕ လ၏ ၀ိုးတ၀ါး အလင္းေရာင္ထဲတြင္ သူ႕ေၿခလွမ္းမ်ား ေပါ႕ပါး သြက္လက္ေနသည္။


သို႕ေသာ္လည္း သူ႕ေၿခေထာက္တြင္ ဖိနပ္မပါ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအိုၾကီးသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ မည္းမည္းရွည္ရွည္ၾကီး အထီးက်န္လ်က္ရွိသည္။ ေၿခတံရွည္ တိုင္လံုးၾကီးမ်ားနွင္႕ တည္ေဆာက္ထားေသာ ေက်ာင္းအိုၾကီးအနားကို ေရာက္ေအာင္ သူခ်ဥ္းကပ္လိုက္သည္။ မ်က္စိကိုဖြင္႕၊ နားကိုစြင္႕၊ စိတ္ကို အတည္ၿငိမ္ဆံုးထား၍ တိုင္တစ္တိုင္ကို ဖက္တြယ္ၿပီး အေပၚကို တက္လိုက္သည္။ ၿပတင္း၀ကိုေ ရာက္ေတာ႕ သံုးေနၾက သံခ်ိတ္တစ္ခုႏွင္႕ ကေလာ္၍ ဖြင္႕လိုက္သည္။


အထဲတြင္ ဘုရားစင္တစ္ခု၊ စာအုပ္ဗီရုိမ်ားနွင္႕ အခန္းကန္႕ထားေသာ အိပ္ခန္းငယ္တစ္ခု။


ဘုရားစင္ေပၚတြင္ ၀ါဆိုဖေယာင္းတိုင္ၾကီး တစ္တိုင္ကို ထြန္းညိထားေသာေၾကာင္႕ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး မက်ိန္းေသးဟု ခန္႕မွန္းရသည္။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ အထဲကို၀င္ၿပီး နာရီရွာဖို႔ ဆံုးၿဖတ္ကာ ၾကမ္းၿပင္ေပၚကို ဖြဖြေလး ခုန္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္စိကိုၿပဴး ၿပဲၿပီး နာရီကို အေသအခ်ာ လိုက္ရွာသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မေတြ႕။


သူ မေက်မနပ္ၿဖစ္ကာ အသက္ေအာင္႕၍ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး နားစြင္႕လိုက္ေတာ႕ တဂ်က္ဂ်က္ ၿမည္သံကို သဲ႕သ႕ဲေလး ၾကားရသည္။ အသံၾကားရာကို တိုးသြားေတာ႕ နာရီကို သစ္သားတိုင္တစ္တိုင္တြင္ ခ်ိတ္ကပ္မထားဘဲ ထြင္းထည္႕ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ တိုင္ကလည္း အမည္းေရာင္၊ နာရီကလည္း အမည္းေရာင္ၿဖစ္ေသာ္လည္း ဘယ္ညာ လႈပ္ရမ္းေနေသာ ခ်ိန္သီးမွာ သတၱဳတစ္ခုၿဖစ္ၿပီး တ၀င္း၀င္း လက္ေနသည္။ အိပ္ခန္းဆီကို အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ အကဲခတ္ၿပီးမွ နာရီကို ႏႈိက္ယူလိုက္သည္။ လြယ္လြယ္ကူကူပင္ သူ႕လက္ထဲတြင္ နာရီပါလာၿပီး တဂ်က္ဂ်က္ၿမည္သံမွာ ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသည္။ နာရီလက္တံေတြက တစ္နာရီထိုးဖို႕ တေရြ႕ေရြ႕။ နာရီကို အခုခ်က္ခ်င္း သယ္သြားလ်င္ နာရီထိုးသံ ေဒါင္ေဒါင္ဒင္ဒင္ၿမည္သံသည္ ေနရာေရြ႕ကာ ထြက္ေပၚလာၿပီး ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး သိသြားမည္စိုးေသာေၾကာင္႕ နဂိုေနရာမွာပင္ ရပ္လ်က္ နာရီကို ကိုင္ထားမိသည္။ နာရီၿမည္ၿပီးမွ အၿမန္ေၿပးဖို႕ စိတ္ကူးထားသည္။


တစ္နာရီအတိကို ေရာက္ေတာ႕ နာရီထိုးသံကို မၾကားရဘဲ ‘ဟိတ္’ ဆိုသည္႕ ေအာ္သံတစ္ခု အေပၚမွ ထြက္ေပၚလာ၍ ေမာ႕ၾကည္႕လိုက္ရာ ေခါင္မိုးထုပ္တန္းေပၚတြင္ ကိုရင္ေလးတစ္ပါး ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနသည္ကို ၀ိုးတ၀ါး ၿမင္လိုက္ရသည္။


မုတ္ဆိတ္ၾကီးေၿပာေတာ႕ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး တစ္ပါးပဲရွိတယ္တဲ႕။ အခုေတာ႕ ကိုရင္ေလး တစ္ပါးပါလား။ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးေရာ ရွိေလမလားလို႕ ေတြးေတာရင္း အိပ္ခန္းဆီကို လွည္႕ၾကည္႕လိုက္စဥ္မွာပင္ သူ႕ေရွ႕တည္႕တည္႕ကို ထုပ္တန္းေပၚမွ ဘုန္းခနဲ႕ ၿပဳတ္က်လာေသာေၾကာင္႕ ၿပန္လွည္႕ၾကည္႕မိသည္။


ထုတ္တန္းေပၚတြင္ ေစာေစာကၿမင္ရေသာ ကုိရင္ေလးမွာ အခုေတာ႕ သူ႕ေရွ႕တည္႕တည္႕တြင္ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးတစ္ပါး ၿဖစ္ေနသည္။ ခါးကိုင္းကိုင္း ကုန္းကုန္းနွင္႕။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပါးေရမ်ား တြန္႕လိမ္ ရြတ္တြေနသည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ တလွပ္လွပ္ ဟပ္ေနေသာ ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး၏ အသြင္သ႑န္မွာ အလြန္အမင္း အိုမင္း ရင္႕ေရာ္ေနသည္။


သူ ၾကည္႕ရင္းၾကည္႕ရင္း ေက်ာစိမ္႕ကာ ၾကက္သီးမ်ား တၿဖန္းၿဖန္း ထလာေသာေၾကာင္႕ နာရီကို ၾကမ္းၿပင္ေပၚခ်၍ ခ်က္ခ်င္း ထိုင္ကန္ေတာ႕လိုက္သည္။


“ကမာၻၾကီးကိုေတာင္ ရေအာင္ခိုးမယ္႕ ဒကာၾကီး သူခိုးပါလား”


ဘုန္းၾကီးအိုၾကီးက သူ႕စိတ္ သူ႕အေတြးေတြကို ေဖာက္ၿမင္ေနသည္။


“ဒကာၾကီးက ကမာၻၾကီးကို ခိုးခ်င္ေပမယ္႕ ကမာၻၾကီးက ဒကာၾကီးကို ခိုးထားလိုက္ၿပီ ဒကာၾကီး။ သံသရာမွာ က်င္လည္ေနၾကတဲ႕ သတၱ၀ါေတြဟာ ကမာၻၾကီး ခိုးထားတဲ႕ အရာေတြပဲ။ ကမာၻၾကီး ခိုးတာကို ခံရလို႕ ေဟာဒီ ကမာၻၾကီးထဲမွာပဲ ဘ၀ အဆက္ဆက္ က်င္လည္ၾကရတယ္။ ဒါဟာ ငါးပါးသီလ မလံုလို႕၊ အကုုသိုလ္ေတြ ရွိေနလို႕၊ ဒကာၾကီးတို႕လို ခိုးခ်င္၀ွက္ခ်င္စိတ္ေတြ ရွိေနလို႕၊ စိတ္မသန္႕ရွင္းလို႕ ကမာၻၾကီးခိုးတာ ခံရတာပဲ။ သံသရာမွာ ဒုကၡတရားေတြနဲ႕ ဆက္ၿပီး က်င္လည္ေနရတာပဲ။ ဘုန္းၾကီးကေတာ႕ ေနာင္ဘ၀မွာ ကမာၻၾကီးခိုးတာ မခံရဖို႕၊ သံသရာက လြတ္ေၿမာက္ဖို႕ က်င္႕ၾကံေနတယ္ ဒကာၾကီး”


“ဒကာၾကီးလည္း ကမာၻၾကီးခိုးတာ မခံရဖို႕ ခိုးခ်င္စိတ္ေတြ ရပ္လိုက္ပါေတာ႕”


လက္အုပ္ခ်ီထားေသာ သူ႕လက္မ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။


“မွန္…မွန္လွပါအရွင္ဘုရား”


စကားေတြက အထစ္ထစ္ အေငါ႕ေငါ႕။


“တ..တပည္႕ေတာ္ မေနနိုင္လို႔ ခိုးမိတာပါ။ ဒါေနာက္ဆံုး ခိုးၿခင္းပါပဲ။ ေနာက္….ေနာက္ကို ဘယ္ေတာ႕မွ မခိုးေတာ႕ပါဘူး။”


“ ေကာင္းေလစြ… ေကာင္းေလစြ။ သာဓု..သာ…”


ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး၏ စကားသံ မဆံုးေသး။ သူ ထပ္၍ ေလ်ာက္ၿပန္သည္။


“ဒါ… ဒါေပမယ္႕ ဒီနာရီေလးကိုေတာ႕ ဒီအတိုင္း မထားခဲ႕ခ်င္ပါဘူး အရွင္ဘုရား။ ဒီနာရီေလးကိုေတာ႕ ေနာက္ဆံုး အမွတ္တရအေနနဲ႕ အၿပီးတိုင္ ခိုးသြားခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား ”တပည္႕ေတာ္က ပစၥည္းတစ္ခုကို ခိုးၿပီဆိုရင္ မရရေအာင္ ခိုးတတ္ပါတယ္။ တပည္႕ေတာ္ရဲ႕ သူခိုးရာဇ၀င္မွာ မရလို႕ ထားခဲ႕ရတဲ႕ ပစၥည္းရယ္လို႕ မရွိပါဘူး။ ဒီနာရီေလးကိုေတာ႕ ရေအာင္ ခိုးသြားခ်င္ပါတယ္ အရွင္ဘုရား။”


ဘုန္းၾကီးအိုၾကီး ၿငိမ္သက္ ေတြေ၀သြားသည္။ ကံၾကမၼာကို တရိပ္ရိပ္ ရႈေငးရင္း အတြင္းစိတ္၏ အသိတရားကို ရင္႕က်ဴးလိုက္သည္။


“ဘ၀ဆိုတာ တိုေတာင္းလြန္းပါတယ္ ဒကာၾကီး”


“အခ်ိန္လည္း သိပ္မရွိေတာ႕ဘူး အရွင္ဘုရား၊ မိုးမလင္းခင္ အရခိုးထားမွ..”


ေၿပာေၿပာဆိုဆိုႏွင္႕ သူနာရီကို ၾကမ္းၿပင္ေပၚမွ ေကာက္ယူ၍ ေပြ႕ပိုက္ ေၿပးထြက္လာၿပီး ၿပတင္း၀မွ လႊားခနဲ႕ ခုန္္ခ်လိုက္သည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ေအးခနဲ႕၊ ဟာခနဲ႕ၿဖစ္သြားၿပီး ေပြ႕ပိုက္ထားေသာ နာရီမွာ ေၿမၿပင္ေပၚကို အရင္ လြတ္က်သြားသည္။


ဘယ္အခ်ိန္က ေစာင္႕ေနမွန္း မသိေသာ လူတစ္စု၏ လံွတံသည္ သူ႕ရင္၀တည္႕တည္႕ကိုစူးခနဲ႕ စိုက္၀င္သြားသည္။ ‘အား’ ဆိုသည္႕ ေအာ္သံႏွင္႕ အတူ သူ႕ရင္တစ္ခုလံုး ထုတ္ခ်င္းေပါက္ကာ ေၿမၿပင္ေပၚတြင္ လဲက်သြားသည္။


လေရာင္ေအာက္တြင္ တစိမ္႕စိမ္႕ထြက္က်လာေသာ ေသြးစက္မ်ားႏွင္႕အတူ သူ႕၀ိညဥ္သည္ သူ႕ခႏၥာမွ အၿပီးအပိုင္ ထြက္ခြာသြားသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀ ေလာကထဲတြင္ တေစၱသရဲတို႕၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား ဆူညံသြားသည္။

“သူခိုးဗ်ိဳ႕…. သူခိုး… သူခိုး”

ခိုင္ထူးသစ္

ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း (ေအာက္တိုဘာ၂၀၀၄)

[ဥတၱရလမင္း ခံစားသူအၾကိဳက္ ၀တၱဳတိုမ်ား ၂၀၀၄]

Saturday, March 10, 2012

ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးၿပႆနာ(ေမာင္လိႈင္ေမႊး)

(၁)
စာေပဗိမာန္ကထုတ္ေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ "ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးအားရွိခိုးပါ၏" ဟုေရးထားသည္ကိုေတြ႕ လိုက္ရာ ကြ်န္ေတာ္ဤေဆာင္းပါးကို မေရးဘဲမေနႏိူင္ေတာ႔ေပ။

(၂)
ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးဟူသည္ အဘယ္နည္း။
ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးကို အေစာဆံုးေရတြက္ၿပသည္႕ ေတာင္တြင္းမင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္၏ ကန္ေတာ္မင္းေက်ာင္းေမတၱာစာ
အေၿဖက်မ္းတြင္ မၿပစ္မွားရာေသာခင္ပြန္းတို႔ကာ...
(၁)ဘုရား
(၂)ပေစၥကဗုဒၶါ
(၃)ရဟႏၱာ
(၄)အဂၢသာ၀က
(၅)အမိ
(၆)အဖ
(၇)ဆရာ
(၈)အသက္ၾကီးသသူ
(၉)တရားေပးသူ
(၁၀)အ၀တ္အစားအသံုးအေဆာင္ကိုေပးသသူဟူ၍ တစ္က်ိပ္တည္းဟုေတြ႕ ရသည္။ေနာက္ဆရာတို႕ သည္ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါး
ႏွင္႔ပတ္သက္လ်င္ ထိုက်မ္းကိုကိုးကားၾကသည္ ထင္ပါသည္။

ဥပမာအားၿဖင္႔ မင္းပူးဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသ၏ေတမိဇာတ္တြင္ ဤေလာက၌ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာကိုတစ္ေန႔မၿခား
ပြားေစအပ္ေသာ သူကား (၁)သဗၺညဳၿမတ္စြာဘုရား (၂)ပေစၥကဗုဒၶါ (၃)ကိေလသာကုန္ၿပီးေသာရဟန္း (၄)ၿမတ္စြာဘုရားတို႕၏လက္၀ဲရံ..လက္ယာရံၿဖစ္ေသာရဟန္း (၅)အမိ (၆) အဘ (၇)အရြယ္ၾကီးၿခင္း အမ်ိဳးၿမတ္ၿခင္း
ပညာၾကီးၿခင္း စေသာသီလသမာဓိဂုဏ္ေၾကာင္႔အေလးအၿမတ္ၿပဳအပ္သူ (၈)အက်ိဳးအေၾကာင္းကိုဆံုးမသြန္သင္ပဲ႔ၿပင္ေပးတတ္သူ
(၉)အ၀တ္အေဖ်ာ္ အိပ္ယာေနရာ အ၀တ္ပုဆိုးစသည္တစ္စံုတစ္ခုေပးဖူးသူ (၁၀)သူခပ္သိမ္းတို႕အားကုသိုလ္တရားပြားမ်ားေစၿခင္းငွာ တရားေဟာေပသူ ဟုေတြ႕ ရသည္။

ထိုစကားသည္ အေဆြခင္ပြန္းအားမပစ္မွားေသာသူသည္ အစားအစာေပါမ်ား၏။ အရပ္တစ္ပါးသို႕ေရာက္ေသာ္ စီးပြားခ်မ္းသာမယုတ္ ။ သူခပ္သိမ္းတို႕၏မွီခိုအားထားရၿဖစ္မည္။" ဟူေသာမူရင္းစကားကို ခ်ဲ႕ ထြင္ဆိုထားေသာစကားၿဖစ္ပါသည္။
ခင္ပြန္းဆယ္ပါးေရတြက္ပံုမွာ ေတာင္တြင္းႏွင္႔မင္းပူး အကြဲအလြဲမရွိပါ။

(၃)
ဗုဒၶါပေစၥကဗုဒၶါစ
အရရဟႏၱာ အဂၢသာ၀က
မာတာပီတု ဂုရုသတၱာ
ဓမၼေဒသနာ စ ဒါယကာ
..ေမဒႆ မဟာဂုေဏ
အဟံ ၀ႏၵာမိ သဗၺဒါ

ခင္ပြန္းဆယ္ပါးရွိလ်င္ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးရွိခိုးဂါထာေလးလည္း ရွိမွေကာင္းမည္။ဤသို႕စိတ္ကူးမိေသာပညာရွိသည္ ခင္ပြန္းဆယ္ပါးရွိခိုးအလကၤာေလးကို အလ်င္အၿမန္သီဖြဲ႕ ခဲ႔လိမ္႔မည္။
ခင္ပြန္းဆယ္ပါးရွိခိုး ဂါထာေလးသည္ ခင္ပြန္းဆယ္ပါးအယူအဆကို အေသအခ်ာအသိအမွတ္ၿပဳလိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။
ခိုင္ခံ႕သည္ထက္ ခိုင္ခံ႕ ေအာင္လုပ္လိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ ခင္ပြန္းဆယ္ပါးကို ငါးပါးသီလကဲ႔သို႕ ၊ ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးကဲ႔သို႕
တိက်ေသာအေရအတြက္ရွိေအာင္လုပ္လိုက္ၿခင္းၿဖစ္သည္။

(၄)
ခင္ပြန္းဟူသည္ "ပြန္းပြန္းတီးတီး ခင္မင္ရမည္႕သူ" ဟုအဓိပၸာယ္ရသည္။ မိန္းမတို႕အတြက္ ပြန္းပြန္းတီးတီး (လက္ပြန္းတတီး)ခင္ရမည္႕ သူမွာလင္ေယာက္်ားၿဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ လင္ေယာက္်ားကို ခင္ပြန္းဟုေခၚသည္။
အကယ္၍ေမာင္နီသည္ ေမာင္ၿဖဴအတြက္ ပြန္းပြန္းတီးတီးခင္မင္ရမည္႔သူ ၿဖစ္လွ်င္ ေမာင္နီသည္ေမာင္ၿဖဴ၏ ခင္ပြန္းၿဖစ္သည္။
အရင္းႏွီးဆံုးမိတ္ေဆြကို ခင္ပြန္းဟုေခၚခဲ႔ဟန္တူသည္။
ခင္ပြန္းဟူေသာေ၀ါဟာရသည္ ၿမန္မာစကားပီပီသသႏွင္႔ ထိမိလွပေသာေ၀ါဟာရၿဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ သူသည္လည္း ေရြ႕ လ်ားေၿပာင္းလဲေသာ ဓမၼတာသေဘာကို လြန္ဆန္ႏိူင္မည္ မဟုတ္ပါ။

စာေပႏွင္႔ ဘာသာစကားတြင္သူယူခဲ႔ေသာ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို "မိတ္ေဆြ"အားေပးလိုက္ရပါသည္။
"မိတ္ေဆြ"ႏွင္႔ပူတြဲကာ "အေဆြခင္ပြန္း" ဟုသံုးစြဲၾကပါေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ခင္ပြန္း သည္တၿဖည္းၿဖည္းအေမွာင္ဘက္သို႕ ေရာက္သြားသည္။ လင္ေယာက္်ားသည္ ေနာက္ဆံုး "ခင္ပြန္း" ကိုကယ္တင္သူၿဖစ္သည္။
ဇနီးမယားတိုင္းက မိမိ၏"လင္ေယာက္်ား"ကို ခင္ပြန္းအၿဖစ္သတ္မွတ္ၾကသည္။ထိုအခါ အမ်ိဳးသမီးတို႕ မိမိတို႕၏အမ်ိဳးသားမိတ္ေဆြမ်ားကို ခင္ပြန္းဟုမသတ္မွတ္ရဲေတာ႔။

ၠဤသို႔ၿဖင္႔ ခင္ပြန္းသည္ က်ပ္တည္းေသာေ၀ါဟာရၿဖစ္လာသည္။အသံုးနည္းေသာ ေ၀ါဟာရၿဖစ္လာခဲ႔သည္။
အသံုးနည္း၍ မူရင္းအဓိပၸာယ္လည္းငုပ္လွ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ခဲ႔ရသည္။

သတၱနိပါတ္ အဂၤုတၱိဳရ္တြင္ ခင္ပြန္းအဂၤါ၇ပါးၿပဆိုထားသည္။
(၁)ေပးႏိူူင္ေသာ၀တၳဳကိုေပးၿခင္း
(၂)ၿပဳႏိူင္ေသာ အမႈကိုၿပဳၿခင္း
(၃)သည္းခံႏိူူင္ခဲေသာ အမႈကိုသည္းခံၿခင္း
(၄)လွ်ိဳ႕ ၀ွက္အပ္ေသာအမႈကို လွ်ိဳ႔၀ွက္ၿခင္း
(၅)ထင္စြာၿပဳအပ္ေသာ ဂုဏ္ကိုထင္စြာၿပၿခင္း
(၆)ေဘးရန္ရွိေသာကာလ မစြန္႕ၿခင္း
(၇)ဥစၥာမရွိကုန္ခမ္းခဲ႔ေသာ္လည္း မထီမဲ႔ၿမင္မၿ႔ပဳၿခင္း တို႔ၿဖစ္ပါသည္။

စိတ္ထားၿမင္႔ၿမတ္သူတို႕သာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းၿဖစ္ႏိူင္ပါသည္။မ်ားစြာေသာသူတို႕သည္ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္က်င္႔၀တ္ႏွင္႔
ေၿပာင္းၿပန္က်င္႔ၾကပါသည္။ ေပးႏိူင္ခဲေသာ၀တၳဳကိုမေပး။ မယူသင္႔ေသာ၀တၳဳကို အရယူေခ်ေသးသည္။
ထိုသို႔ေသာေၿပာင္းၿပန္ အက်င္႔မ်ားေၾကာင္႔ ခင္ပြန္းအဓိပၸာယ္ကတစ္မ်ိဳးေဆာင္လာသည္။

မွန္ပါသည္။ မံုေရြးဆရာေတာ္၏ မံုေရြးမွတ္စုတြင္
" သူ႔ကိုခင္လွ်င္ ကိုယ္ကပြန္းေသာေၾကာင္႔ ခင္ပြန္းဟုေခၚကုန္၏" ဟုေတြ႕ ရပါသည္။
ယင္းအဓိပၸာယ္ၿဖင္႔ ခင္ပြန္းဆယ္ပါးကို နားလည္မႈလြဲခဲ႔ေသာ္...
မၿဖစ္သင္႔တာကို မေတြးဘဲေနတာေကာင္းပါသည္။
(၅)
ေသြးေတာ္စပ္မႈေၾကာင္႔ ခင္ပြန္းၿဖစ္သည္မဟုတ္။
တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္ နားလည္မႈယူ၍ ခင္ပြန္းၿဖစ္သည္ မဟုတ္။
ခင္ပြန္းက်င္႔၀တ္ရွိေသာသူမွ ခင္ပြန္းၿဖစ္မည္။ ခင္ပြန္းက်င္႔၀တ္ရွိသူတိုင္းကို ခင္ပြန္းဟုသတ္မွတ္ႏိူင္စရာအေၾကာင္းေတာ႔ရွိပါသည္။
သို႕ ရာတြင္ယင္းသည္ အေရအတြက္သခၤ်ာသရုပ္ကို ရႈပ္ေထြးေစပါသည္။
ခင္ပြန္းဆယ္ပါး၊ ခင္ပြန္းဆယ္႔ႏွစ္ပါး ၊ခင္ပြန္းအပါးႏွစ္ဆယ္ စသည္ေရတြက္၍လည္း ၿဖစ္ႏိူင္ပါသည္။
ေရတြက္၍မရဟု ဆိုလာလ်င္ၿငင္းႏိူင္မည္မဟုတ္ပါ။

သို႔ၿဖစ္လွ်င္ ခင္ပြန္းဆယ္ပါးဟု အဘယ္႔ေၾကာင္႔သတ္မွတ္ခဲ႔သနည္း။

"ခင္ပြန္းဆယ္ပါး၊ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးဟု အဘယ္႔ေၾကာင္႔သတ္မွတ္ခဲ႔သည္ထက္
အဘယ္သူကသတ္မွတ္ခဲ႔သည္ဟု ဆန္းစစ္ၿခင္းက အမွန္တရားကိုေဖာ္ထုတ္ရာ၌ အေထာက္အကူပိုရေပလိမ္႔မည္"

ခင္ပြန္းဆယ္ပါးကို ဘုရားကသတ္မွတ္ခဲ႔သည္ မဟုတ္ပါ။ေထရ၀ါဒ က်မ္းတတ္ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦး (ၿမန္မာၿပည္ကၿဖစ္ႏိူူင္ပါသည္)
က ဥာဏ္ေတာ္ကြန္႔ ၿမဴးထားၿခင္းၿဖစ္ႏိူင္ပါသည္။

ဘုရားေဟာမဟုတ္ လွ်င္ၿခြင္းခ်က္ရွိတတ္သည္႕ ဓမၼတာအတိုင္း ခင္ပြန္းဆယ္ပါးတြင္လည္းၿခြင္းခ်က္ရွိေနပါသည္။
လံုးေတာ္ဆရာေတာ္ ဘုရား၏က်မ္းဂန္၌ " ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးဟူ၍မလာ၊ မလာဟုဆိုေသာ္လည္း ဤဆယ္ပါးကို ခင္ပြန္းမဟုတ္
ဟူ၍လည္းမဆိုရ။ အကယ္၍ဤဆယ္ပါးသာ ခင္ပြန္းၿဖစ္ခဲ႔အံ႔၊ မဟာသာ၀ကတို႔သည္ ခင္ပြန္းမဟုတ္ဟုဆိုရန္ရွိသည္။
ထို႕ ေၾကာင္႔ခင္ပြန္းဆယ္ပါးမဟုတ္၊ အမ်ားပင္ဟူ၍မွတ္ရာ၏" ဟုေထာက္ၿပေ၀ဖန္ဖူးသည္။

လံုးေတာ္ဆရာေတာ္သည္ ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးကို အခိုင္အမာၿငင္းဆိုပယ္ဖ်က္ခဲ႔ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ခင္ပြန္းၾကီး(၁၀)ပါးသည္
အၿဖဴေပၚက်ေသာ အစြန္းအထင္းကဲ႔သို႕ လြယ္လြယ္ၿဖင္႔ပယ္ဖ်က္၍မရပါ။ တင္က်န္ၿမဲတင္က်န္လ်က္ရွိပါသည္။
လံုးေတာ္ဆရာေတာ္၏ စကားကို သတိမမူမိသူတို႕ က ထိုအစြန္းအထင္းကို အလွအပထင္ေနၾကပါသည္။
(၆)
အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားကို ကန္႔သတ္မွေကာင္းသည္။
အခ်ိဳ႕ေသာအရာမ်ားကို မကန္႔သတ္မွေကာင္းသည္။
ခင္ပြန္းသည္ မကန္႔သတ္မွေကာင္းေသာအရာၿဖစ္ပါသည္။
ထို႕ေၾကာင္႔ ဘုရားရွင္ကခင္ပြန္းဆယ္ပါးဟု မကန္႔သတ္ခဲ႔ပါ။
ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးကို ေတြ႕လ်င္ အနညး္ဆံုးစိတ္ထဲကလက္မခံဖို႕ ၿငင္းဆိုသင္႔သည္။
အခြင္႔သာလ်င္ ရွင္းၿပသင္႔သည္။
ခင္ပြန္းၾကီးဆယ္ပါးအား ရွိခိုးပါ၏ဟု အဆန္းအၿပားႏွင္႔ တခမ္းတနားၾကီးလုပ္မခ်သင္႔ပါ။
ေမာင္လိႈင္ေမႊး (ဓမၼရတနာမဂၢဇင္း)

Wednesday, March 7, 2012

"လူအူသံ" (၀တၳဳတို_ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း၂၀၀၃)


ငိုသူမ်ားႏွင္႕ ရင္းႏွီးေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးအရယ္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေန၏။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဟို အေ၀းက ရွင္းလင္းမႈမရွိေသာ လြင္ၿပင္က်ယ္တစ္ခုတြင္ ေနထိုင္ရင္း အုပ္ဖြဲ႕ငိုသံမ်ားကို သူ (တစ္၀ၾကီး) နားဆင္ေနရသည္။ ခပ္ၿပဲၿပဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင္႕ငိုသံ၊ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ငိုသံ၊ ဟစ္ငိုသံ၊ ဆို႕နင္႕တိုးတိတ္ေသာ ရိႈက္ငိိုသံတို႕ကို သူ႕နားက အလိုလို ခြဲၿခား၍ နားဆင္နိုင္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ရင္ထဲထိ ၿမည္ဟည္းသြားေသာ ေၾကးစည္တီး သံက သူ႕ကို အမိန္႕ေပးေနသည္။ အရြယ္မညီေသာ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားေပၚတြင္ ဖိနပ္မပါေသာ သူ႕ေၿခဖ၀ါးမ်ားက သားသားနားနား ၿဖစ္ေန တတ္သည္။
အရိုးႏွင္႕အသားကိုၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းခြဲၿခားေပးေသာ ေၿမၾကီးေပၚတြင္သူတစ္ေနကုန္ ေၿပးလႊားေနရသည္။
“အဟင္႕….အဟင္႕….အဟင္႕”
ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း က်ယ္လြင္႕လာေသာ ပင္႔ရိႈ္က္ငိုေၾကြးသံမ်ားႏွင္႔ သံၿပိဳင္ငိုသံမ်ားကို သူ ဥပကၡာၿပဳ ၍ မရခဲ႕ေပ။ ၿပီးေတာ႕…… သူ႕ဆီေရာက္လာေသာ လူတစ္အုပ္က မငိုနိူင္ေသာ လူတစ္ေယာက္အား သူ႕ဆီမွာ ထားခဲ႕ၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္ကိုလည္း သူမၿငင္းပယ္ခဲ႕ေပ။
ညဘက္ပိုင္းကိုု ေရာက္ရင္ေတာ႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိလွသည္မို႕ သူေပ်ာ္သ လိုလို ၿဖစ္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အဘက အရက္နံ႕မ်ားကို သယ္ေဆာင္၍ သူ႕အနားလာၿပီး စကားေၿပာေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ႕ သူ ေအးေအးေဆးေဆး ေန၍ မရေတာ႕ေပ။
ဟိုး …ေရွးေရွးတုန္းကေတာ႕ လူတစ္ေယာက္ေသရင္ ေရးခ်ိဳးေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီး ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္ရင္ သူ႕ဘာသာ ထေလွ်ာက္သြားတယ္တဲ႕။ အခုခ်ိန္မွာ အဲသလိုသာ ၿဖစ္လာလို႕ကေတာ႕ အဘ က ဒီလိုပင္ပန္းတဲ႕ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ေတာ႕ဘူး။ ေခါင္ရမ္းစိုက္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ထဲ ေခါင္ရမ္းပန္း လိုက္ေရာင္းမယ္ လူေလးေရ။”
ေၿပာလိုက္ ေမာ႕လိုက္ လုပ္ေနေသာ အဘကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း လက္ထဲက ေပါက္တူးတစ္လက္ ကို သူပစ္ခ်လိုက္သည္။ လေရာင္ေအာက္က အဘ၏ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲ ေဖာေဖာၾကီးသည္ အဆီတ၀င္း၀င္းႏွင္႔။ တူးလက္စ ေၿမက်င္းဆီကို လွမ္းၾကည္႕ေနသည္။

“ဟ….လူေလး တူးေနတဲ႕ က်င္းက ရွည္လွခ်ည္လား” အဘက အားပါးတရ ေအာ္ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း သူဘာမွ ၿပန္မေၿပာမိ။

“အင္း…အရပ္ရွည္တဲ႕လူေတြက ငါတို႕ကိုေတာ႕ ဒုကၡေပးတယ္ေနာ္။”

အဘ၏ စကားအဆံုးတြင္ ငွက္စုန္းထိုးသံ တစ္ခ်က္‘ဂီး’ခနဲ႕ ထြက္ေပၚလာသည္။ တိမ္မည္းတို႕ လကိုရွပ္၍ ၿဖတ္သန္းသြားသည္မို႕ ရိပ္ခနဲ႕ေမွာင္သြားၿပီး ဖ်ပ္ခနဲ႕ ၿပန္လင္းလာသည္။ ေလက တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ ေနဆဲ။ ဇရပ္ဆီက သြပ္ၿပားႏွင္႔ သစ္ကိုင္းတို႕ ရိုက္ပုတ္ေနသံကို သဲ႕သဲ႕ေလး ၾကားေနရသည္။

“အဘ၊ညဥ္႕နက္ၿပီ၊ သြားအိပ္ေတာ႕ေလ” ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ အဘသည္ သူ႕အနားမွာ ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္ ၿဖစ္ေနရာမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္။

“ေလအရမ္းတိုက္တယ္၊ ဇရပ္ေပၚမွာမအိပ္နဲ႕၊ တဲထဲ၀င္အိပ္”

ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေ၀းသြားေတာ႕မွ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားေပၚကေပါက္တူးကို ေကာက္ကိုင္ရင္း အဘကိုလွမ္း ေအာ္မိသည္။သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ႕ေခြ်းတဒီးဒီးက်ေနသည္။ေၿမစိုင္ေၿမသားမ်ားက မာေက်ာလြန္းသည္။ ဟုိးေ၀းေ၀းက အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေလးေတြဆီမွာ က်ေနေသာ အရိပ္မ်ားသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ တညီတညာတည္း ၿဖစ္ေန၏။ အရိပ္မည္းမည္းၾကီး က်ေနေသာ ဇရပ္ဆီ္ကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း အဘ ခဏခဏ ေၿပာၿပတတ္သည္႕ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာသည္။ အဘက ဇရပ္ထိပ္ကို ေရာက္တိုင္း အေ၀းဆီက သစ္ပင္တန္းတစ္အုပ္ကို လွမ္းေငးရင္း အတိတ္ဇာတ္ကို ၿပန္ေၿပာေနတတ္သည္။

လူေလးကိုေတြ႕ခဲ႕တာ ဟိုးသစ္ပင္တန္းအဆံုးက တံတားထိပ္မွာေပါ႕။ မင္းလက္ထဲမွာ နိူ႕ဗူးေလး တစ္လံုးကလႊဲၿပီး ဘာမွပါမလာဘူး။ မင္းေဘးနားေတာ႕ ေၿခရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ လူေတြက မင္းကိုေတြ႕ေပမယ္႕ေပြ႕ခ်ီသြားဖို႕သတၱိမရွိၾကဘူး။ အဘကေတာ႕ ‘ေတာက္’ တစ္ခ်က္ေခါက္မိေပမယ္႕ မင္းကိုေပြ႕ခ်ီခဲ႕တယ္ လူေလး။ ”

ေလးတြဲ႕တုန္ခါေနေသာအဘ၏အသံကသူ႕ႏွလံုးသားကိုထိုးခြင္းေနသည္။တကယ္ေတာ႕ စြန္႔ပစ္သူနဲ႕ စြန္႕ပစ္ခံရသူရဲ႕ၾကားမွာ နားလည္ရခက္တဲ႕ဒုကၡတရားေတြရွိတယ္လူေလး။ စြန္႕ပစ္ခံရသူက စြန္႕ပစ္သူကို အၿပစ္တင္ခ်င္ေပမယ္႕ စြန္႕ပစ္ရတဲ႕ အေၾကာင္းကို မသိေတာ႕လည္း အၿပစ္တင္ဖို႕က ခပ္ခက္ခက္ပါလား။ တကယ္လို႕သာ သူတို႕ဟာသူတို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုရပ္တည္လို႕ မရႏိူင္တဲ႕အတြက္ လူေလးကို စြန္႕ပစ္တယ္ဆိုရင္ လူေလး သူတို႕ကို အၿပစ္တင္လို႕မရဘူး။ သူတို႕က လူေလးကိုစြန္႔ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ စြန္႔လြတ္တာ။ တကယ္လို႕မ်ား သူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ အရွက္တရားအတြက္ လူေလးကို စြန္႕ပစ္တာ ဆိုရင္ေတာ႕လူေလး သူတို႕ကို အျပစ္တင္သင္႕တယ္။”

အံု႕မိႈင္းမိႈင္း သစ္ပင္တန္းမ်ားဆီမွ ငွက္တစ္အုပ္ ပ်ံသန္းလာသည္။ ေနာက္ၿပန္လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ အုတ္ဂူမ်ား၊ ေၿမပံုမို႕မို႕မ်ား၊ သစ္သားမွတ္တိုင္မ်ား….။ နားထဲတြင္ေၾကးစည္တီးသံမ်ား တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ လြင္႕၀ဲလာသည္။

အေ၀းဆီက တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ီတက္လာေသာ လူတစ္အုပ္ကို အဘၿမင္သြားေတာ႕သူပုခံုးကိုခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“လူေလး သူတို႕အေပၚမွာတာ၀န္ေက်ရမယ္ေနာ္။ဒီအထဲမွာ မင္းမိဘႏွစ္ပါး ပါမလာဘူးလို႕မေၿပာနို္င္ ဘူး။တကယ္လို႕သာ မင္းမိဘႏွစ္ပါးကို သၿဂၤိၤၤဲဲဳဟ္ခြင္႔ရလိုက္ရင္ မင္း ဒီေနရာကိုေရာက္ရက်ိဳဳးနပ္ၿပီ”

ေၾကးစည္တီးသံကသူ႕ရင္ထဲထိၿမည္ဟည္းသြားသည္။ ငိုသံမ်ားႏွင္႕ရြာသြန္းေနေသာ မ်က္ရည္မိုးမ်ားကို ရႈေငးေနဖို႕သူ႕မွာအခ်ိန္မရွိ။ ဂူသြင္းမွာလား၊ေၿမခ်မွာလား၊ မီးရိႈ႕မွာလား…။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲၿဖစ္ေနေသာ လူအုပ္ထဲတြင္သူအလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုဘယ္သူကမွသတိမၿပဳ။ အသိအမွတ္မၿပဳၾက။ စုတ္ၿပဲညစ္ေထးေနေသာ သူ႕အကၤ်ီကိုၾကည္႕၍ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကသူမ်ားက သူ႕ကိုပန္းေခြတစ္ ေခြေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမထားနိူင္ၾကေပ။

“ေၿခမကိုၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ရဲ႕လားဗ်။ၿဖည္းၿဖည္းမၾကပါ။ၿဖည္းၿဖည္းခ်ၾကပါ။”

သူကေတာ႕အသက္မရွိေတာ႕သည္႕ လူတစ္ေယာက္နာက်င္သြားမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။

“ဘာေရာဂါနဲ႕လဲ”

အဘကေရာက္လာသူတိုင္းကို သည္လိုေမးတတ္သည္။ ေရာဂါ အသစ္အဆန္း၊ နာမည္ဆန္းဆန္းေလးေတြ ဆိုရင္ ထပ္ၿပန္တလဲလဲေမး၍ လိုက္ရြတ္ေနတတ္သည္။

“ဘာေရာဂါမွမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊သူ႕ကိုယ္သူ စီရင္လိုက္တာ” ဆိုလို႕ကေတာ႕ အဘပါးစပ္က ‘ထြီ’ခနဲ႕ၿမည္သြား ၿပီး လွည္႕၍ပင္ မၾကည္႕ေတာ႕ေပ။
* * * * * * * * * * * * *

“လူေတြက လူေတြကိုစြန္႔ပစ္ရာမွာ အသက္မရွိမွစြန္႔ပစ္ၾကသလို အသက္ရွိရက္နဲ႕လည္းစြန္႔ပစ္တတ္ၾကတယ္။အဘကေတာ႕စြန္႕ပစ္ခံရတဲ႕လူဆိုရင္အသက္ရွိတဲ႕လူေရာ၊ အသက္မရွိေတာ႕တဲ႕လူေရာအကုန္လံုးကိုလက္ခံထားခ်င္တယ္။”

အုုတ္ဂူတစ္လံုးေပၚထိုင္ေနေသာအဘသည္ ၿမိဳ႕ကေလးရွိရာ သစ္ပင္အုပ္မ်ားဆီကိုေငးေမာလွ်က္ စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာေနတတ္သည္။ အဘ၏စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း သူ႕လက္မ်ားကေၿမစိုင္ခဲမ်ားကို ဆုပ္ေၿခေနမိသည္။

“အဘေသရင္ဘယ္သူငိုမွာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ငိုမွာ အဘ”

အဘသည္လိုေမးတိုင္းသူကမဆိုင္းမတြၿပန္ေၿဖတတ္သည္။

“မငိုပါနဲ႕လူေလးရယ္၊ငိုသံေတြကိုအဘ မၾကားခ်င္ေတာ႕ဘူး။ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကားခဲ႕ရတဲ႕ငို သံေတြ၊ေန႔စဥ္ေန႕တိုင္းၾကားေနရတဲ႕ငိုသံေတြကို အဘရြံမုန္းေနၿပီ။အဘနဲ႕ေ၀းေနတဲ႕ရယ္သံေတြကိုပဲ အဘၾကားခ်င္တယ္။”

အဘကိုသူနားမလည္စြာေမာ႕ၾကည္႕ေနမိသည္။

“ေအး…အဘမေသခင္မင္းေသသြားဦးမယ္ေနာ္။ညေရးညတာမွာ ဘယ္ကိုသြားသြားလက္ႏွိပ္ဓာတ္ မီးယူသြား။ေၿမြပါးကင္းပါးသတိထား။ေအး…မင္းေသလို႕ကေတာ႕အဘကငိုမွာမဟုတ္ဘူး။ အဘေသရင္လည္း မင္းမငိုနဲ႕” အဘက သည္လိုေၿပာၿပီး တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္းသူ႕ေခါင္းကိုလက္ႏွင္႕ပုတ္ၿပီး ငယ္ဘ၀ေတြကို ၿပန္ေၿပာရင္း ရယ္ေနတတ္ၿပန္ေသးသည္။

"လူေလး..မင္းကႏွယ္ႏွယ္ရရေကာင္မဟုတ္ဘူးကြ။မင္းငယ္ငယ္ကအရိုးေခါင္းေတြကို ေဘာလံုးလုပ္ ၿပီး ကန္ခဲ႕တာ။”

* * * * * * * * *

ႏွင္းရိုင္းမ်ားသိမ္းပိုက္ထားသည့္ ေဆာင္းညတစ္ညတြင္ အဘ ကြယ္လြန္သြားသည္။ ေအးစက္မာေက်ာေနေသာ အဘ၏ အေလာင္းကို သူ ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ခ်ီ၍ေၿမက်င္းထဲသို႔ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ခ် လိုက္သည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ဆို႕နင္႔ေန၏။ မ်က္၀န္းတစ္ခုလံုး ပူေလာင္ေနသည္။ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားကိုက်င္းထဲတြန္းခ်ရင္း သူေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္သည္။

သို႕ေသာ္လည္းအဘက ငိုသံေတြကို ၾကားခ်င္တာမဟုတ္။ သူ႕ကိုမငိုဖို႕ မွာသြားသည္။ ငိုသံမ်ားကို နားဆင္ရင္း ဘ၀ခရီး ဆံုးသြားေသာ အဘက ရယ္သံမ်ားကိုသာ ဆာေလာင္ခဲ႔သည္မို႕ သူမငိုမိေအာင္ ထိန္းထားရသည္။

အဘကိုသူသိပ္ခ်စ္သည္။ သူသိပ္ငိုခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အဘရဲ႕ေၿမပံုေရွ႕မွာ သူ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ၿပီးေခြးတစ္ေကာင္လို အူပစ္လိုက္ ေလေတာ႕သည္။

ခိုင္ထူးသစ္

(ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း။၂၀၀၃ဇူလိုင္)

Tuesday, March 6, 2012

ဆရာၾကီးေရႊဥေဒါင္း၏ "ဒိေဌဒိဌမတၱံက်င္႔စဥ္"


ဒိေဌဒိဌမတၱံ ဟူေသာ ပါဠိေတာ္အရမွာ ၿမင္ကာမတၱ၊ ၾကားကာမတၱ၊နံကာမတၱစသည္ၿဖင္႔အာရံု၆ပါးတို႔၌မိမိစိတ္ကို“ဘရိတ္အုပ္” ရမည္ဟုဆိုလိုသည္။ အနည္းငယ္ရွင္းရေသာ္အသံတစ္ခုကိုၾကားလွ်င္ ဘာသံလဲဟူ၍ပင္မစဥ္းစားေစဘဲ စိတ္ကိုထိန္းရမည္႕ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးၿဖစ္သည္။ အၿခားေသာဒြါရေပါက္မ်ားတြင္လည္း ဤအတိုင္းပင္ၿဖစ္သည္။
ဒြါရေၿခာက္ေပါက္အနက္မေနာဒြါရမွာအထိန္းရအခက္ဆံုးၿဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ဥပမာ..လမ္းေပၚမွေအာ္ဟစ္သံၾကားလိုက္ရသည္႕အခါ “ဘယ္သူပါလိမ္႔။ ဘာေၾကာင္႔ပါလိမ္႔။ ရန္ၿဖစ္ၾကတာလား။ ငါ႔အိမ္သားမ်ားနဲ႔ရန္ၿဖစ္တာလား ။ ဟိုဘက္
အိမ္ကလူမ်ားနဲ႔မေန႔ကစကားမ်ားၾကဖူးတယ္။ သူတို႔ဟာတယ္ဆိုးတဲ႔လူေတြပဲ။ အသံကေတာ႔မိန္းမသံနဲ႔တူတယ္။”
စသည္ၿဖင္႔ရွည္လ်ားစြာ စဥ္းစားမိတတ္ေလေတာ႔သည္။ ဤကားၿပဳေနက်စိတ္သဘာ၀တည္း။

(ၾကံစည္ၿခင္းၿဖင္႔အခ်ိန္ၿဖဳန္းၿခင္း)

ထို႔ၿပင္၄င္း၀ါဒအတိုင္း ၾကိဳးစား၍ အားထုတ္ေသာအခါ အာရံုတစ္ခုအေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္၍ရွည္လ်ားစြာလိုက္ၿပီး စိတ္မကူးရ ဟုဆိုၿခင္းအားၿဖင္႔ လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ကာလအေၾကာင္း၊ မၿဖစ္ေသးေသာ အနာဂတ္ကာလ
အေၾကာင္းမ်ားကို စိတ္မကူးရဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကိုေတြ႕ ရသည္။ စိတ္သည္ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ေပၚ၌ မေနတတ္ဘဲ
ေရွ႔႕အေၾကာင္း ေနာက္အေၾကာင္းမ်ားကို စဥ္းစားခ်င္တတ္ေသာ သဘာ၀ရွိသည္။

ၿမင္ၿခင္း၊ ၾကားၿခင္း၊ နံၿခင္း၊ လ်က္ၿခင္း
ထိေတြ႕ ၿခင္းပဥၥာရံုမ်ားႏွင္႔ မၾကံဳၾကိဳက္ၿပန္လ်င္လည္း လြန္ေလၿပီးေသာ အၿဖစ္အပ်က္မ်ား သို႔မဟုတ္ ေရွ႕အဖို႔မည္ကဲ႔သို႔
ၿပဳလုပ္မည္ဟူေသာအၾကံအစည္ ၊ မည္ကဲ႔သို႔ၿဖစ္လိမ္႔မည္ထင္သည္ ဟူေသာမွန္းဆခ်က္၊မည္ကဲ႔သို႔ၿပဳလုပ္လ်င္ ေကာင္းပါ
မည္နည္းဟူေသာ စိတ္ကူးေတြးေတာခ်က္မ်ားၿဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လြန္ေလၿပီးေသာအၿဖစ္အပ်က္
မ်ားႏွင္႔ပတ္သက္၍လည္း ဤသို႔ ၿပဳခဲ႔၍သာေတာ္ေပေတာ႔သည္။ ထိုသို႔ၿ႔ပဳခဲ႔မိပါလ်င္ ကိုယ္က်ိဳးနည္းရေခ်ရဲ႕ ဆိုကာ ကိုယ္႔
ဟာကိုယ္ေက်နပ္ၿခင္း၊ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္မေက်နပ္ၿခင္း စသည္မ်ားၿဖင္႔ အခ်ိန္ကုန္တတ္ေသာ သဘာ၀ရွိသည္ကိုေတြ႔႕ရသည္။

(နီးစပ္ရာ ကူးေက်ာ္ပံု)

ထိုကဲ႔သို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ စဥ္းစားဆင္ၿခင္ရန္ ၿပႆနာမရွိေသာအခါတြင္လည္း စိတ္ကေလးအလုပ္လုပ္တတ္ပံုမွာ အလြန္
ဆန္းၾကယ္သည္။ ဥပမာ…မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ ေလယာဥ္ပ်ံႏွင္႔ ဆိုက္ေရာက္မည္႔အေၾကာင္းကို ဖ်တ္ခနဲ႔သတိရလိုက္
သည္႕အခါ “ခုတေလာမွာေလယာဥ္ပ်ံေတြ သိပ္စိတ္မခ်ရဘူး။ ကမာၻမွာေလယာဥ္ပ်ံပ်က္တဲ႔သတင္းေတြ ခဏခဏ ၾကား
ရတယ္။ မႏၲေလး ၀ါးတန္းက ‘ေရခ်ိဳ’ ကိုေအးေမာင္တစ္ေယာက္ ကံေကာင္းလို႔ပါလား၊ ဒါထက္ငါးပိေရခ်ိဳမစားရတာၾကာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားၿပီ။ ငံၿပာရည္ေဖ်ာ္နဲ႔ခ်ည္း ၿငီးေငြ႔ေနၿပီ။ ၿမိတ္ငံၿပာရည္စစ္စစ္ရလွ်င္ေတာ္ေသးရဲ႕။ တစ္ၿပည္လံုးႏွံ ေအာင္
ေရာက္ဖူးၿပီဆိုေပမယ္႔ ၿမိတ္တစ္ခုေတာ႔ ငါမေရာက္ဖူးေသးဘူး။ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာလည္းစီးဖူးေအာင္ ၿမိတ္ကိုေတာ႔
တစ္ေခါက္ေလာက္သြားလည္ဦးမွပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သေဘၤာစီးခ်င္းစီးရင္း ဗုဒၶဇယႏၱိပြဲေတာ္ၾကီးအတြင္းမွာ အိႏိၵယသြားလည္
လွ်င္ေတာ႔တစ္၀က္ခႏႈန္းရတယ္ ဆိုပဲ” စသၿဖင္႔ တရွည္တလ်ားၾကီး ကူးေက်ာ္ေၿပးလႊားေနတတ္သည္။

စိတ္ကေလး၏ကူးေက်ာ္ေၿပးလႊားပံု အၿခင္းအရာမွာ ငယ္စဥ္ကရဖူးသည္႕ လကၤာေလးတစ္ပုဒ္ႏွင္႔တူလွေပသည္။
ဘုရားကြ်န္ေတာ္
ေတာင္ေပၚကြ်န္းက
ဆင္ေတာ္တစ္စီး
အၿမီးေငြလိပ္
လိပ္သည္႕သင္ၿဖဴး
ၿဖဴးသည္႕ ေလညင္း
ညင္းသည္႕အမည္း
မည္းသည္႕မီးေသြး
ေသြးသည္႔နံ႔သာ
သာသည္႕လမင္း….စသည္ၿဖင္႔အေတာမသတ္ႏိူင္ေအာင္ အလိုရွိတိုင္း ဆက္ေပးႏိူင္သည္႕အလကၤာတစ္ပုဒ္ေပတည္း။
စိတ္သည္လည္း အထက္တြင္ ေဖာ္ၿပခဲ႔သည္႕ ဥပမာကဲ႔သို႔ အၿခားအေရးၾကီးေသာ အာရံုတစ္ခုႏွင္႔ မတိုက္မိခ်င္း
ရွည္လ်ားစြာကူးေက်ာ္ ေၿပးလႊားတတ္သည္ကို ေတြ႕ ရသည္။

(ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔)

ဤေခတ္တြင္ ၀ိပႆနာတရားအားထုတ္ၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ထားရမည္ဟူေသာ စကားကိုအသံုး
ၿပဳတတ္ၾကသည္။ ၄င္းတို႔ဆိုလိုပံုရသည္မွာ မိမိတို႔အားထုတ္ေသာကမၼဌာန္းအာရံုတည္႔တည္႔ အေပၚ၌သာ စိတ္ကိုထားရ
မည္ဟု ေၿပာလိုဟန္တူသည္။
“ဒိေဌဒိဌမတၱံ” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒအရ အားထုတ္ေသာသူအဖို႔မွာ ကမၼဌာန္းအာရံုဟူ၍ အထူး
တလည္မရွိ။ အာရံုႏွင္႔ အာရမၼဏိက တိုက္ခိုက္၍ၿဖစ္ေပၚလာသည္႕ (၀ိညာဥ္) အသိစိတ္ကေလးၿဖစ္တိုင္း ၿဖစ္တိုင္း သိေစ၍
ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီး တရွည္တလ်ားၾကီး ကူးေက်ာ္ေၿပးလႊားၿခင္းမၿပဳေစရန္ သတိၿဖင္႔ ေစာင္႔ထိန္းထားရေသာ အလုပ္မွ်သာရွိေသးသည္။ တစ္နည္းဆိုေသာ္ က်ေရာက္ေလသမွ်ေသာ အာရံုတို႔ကိုသိ၍ အတိတ္ အနာဂတ္တို႔ကို မလိုက္
ေစဘဲ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ေပၚ၌ အခါခပ္သိမ္း တည္ေနေစဖို႔ပင္ၿဖစ္သည္။

စဥ္းစားစိတ္ကူးၿခင္း၊ ေတြးေတာၾကံဆၿခင္း ဟူသမွ်သည္ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ထားၿခင္း မဟုတ္ေသာေၾကာင္႔ ပယ္ေဖ်ာက္
ထားရာ၏။ အသံတစ္ခုၾကားလိုက္ရသည္႕အခါ “ဘာပါလိမ္႔” ဆင္ၿခင္ၿခင္းသည္ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ မဟုတ္ေတာ႔ေခ်။
အသံသည္ကုန္ဆံုးသြားၿပီၿဖစ္၍ ထိုအသံအေၾကာင္းကို ဆင္ၿခင္ေတြးေတာမိၿခင္းသည္ အတိတ္ၿဖစ္ေသာအၿခင္းအရာကို
စဥ္းစားဆင္ၿခင္ၿခင္းမွ်သာၿဖစ္သည္ဟု နားလည္ရေပမည္။ သို႔မွသာလ်ွင္ “ၾကားကာမတၱ၊ၿမင္ကာမတၱ”ဟူေသာ ၾသ၀ါဒႏွင္႔
ကိုက္ညီေပလိမ္႔မည္။

(ခုန္ခ်င္တိုင္းခုန္ရာမွ)

သတၱ၀ါတို႔၏ “စိတ္” သဘာ၀မွာ ပစၥဳပၸန္ဟူ၍လည္း သတိမၿပဳမိ၊ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔အေပၚ၌လည္းမေနလို။ အာရံုႏွင္႔မာရမၼဏိတ တိုက္မိ၍ (၀ိညာဥ္) အသိစိတ္ကေလးၿဖစ္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အတိတ္၊အနာဂတ္ႏွင္႔
ဆက္စပ္သည္႕ဆင္ၿခင္စဥ္းစားမႈမ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ၀င္လာတတ္ေသာေၾကာင္႔ အားထုတ္ခါစတြင္ စိတ္ပ်က္မိမတတ္
အခက္အခဲမွားႏွင္႔ ရင္ဆိုင္ရတတ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႔စမ္းသပ္ ၾကိဳးစားသည္႕အခါ အားရွိဖြယ္ေသာ “ေပါင္းကူး”
ကေလးမ်ားလည္းေတြ႕ ရတတ္ပါသည္။

အားထုတ္လွ်င္အားထုတ္ခ်င္း ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔အေပၚ၌ထား၍မၿဖစ္သည္မွာ လူတိုင္း၏အေတြ႕အၾကံဳ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ေပမည္။ “တကူးကူး” ဟူေသာအသံကို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ ၾကားလိုက္ရခ်င္း “ခ်ိဳး” ဟုအသိစိတ္၀င္လာ
ၿခင္းမွာဓမၼတာပင္ၿဖစ္ေပလိမ္႔မည္။ အခ်ိဳ႕ကမူမည္သည္႕ သစ္ပင္ေပၚမွ ကူေလသနည္း။ ခ်ိဳး ကူတဲ႔ရာသီက ေစာလွေခ်တကား၊ ခ်ိဳးသားမစားရသည္မွာ အတန္ပင္ၾကာေခ်ၿပီ စေသာစိတ္ကူးမ်ားပင္ေပၚလာေပလိမ္႔မည္။

ပထမ၌ ေလးငါးေၿခာက္ခ်က္ ထိုကဲ႔သို႔ကူးေက်ာ္ေၿပးလႊားရာမွ သတိႏွင္႔ၾကိဳးစားေသာသူသည္ ၂ ခုန္ - ၃ခုန္ မွ်ႏွင္႔ သတိရ၍
“ဘရိတ္အုပ္ လိုက္ႏိူင္ေပလိမ္႔မည္။ အားရွိဖြယ္ေသာအခ်က္ဟူသည္မွာ မည္မွ်ေလာက္ခုန္၍ကူးေက်ာ္သြားမိသည္ၿဖစ္ေစ၊
ေနာက္ဆံုးတြင္ သတိရ၍ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔သို႔ ၿပန္ေခၚလာႏိူင္ၿခင္းတည္းဟူေသာ သတိသည္တန္ဖိုးရွိ၍ ေရွ႕အဖို႔ရာ၌
တိုးတက္ေစဖို႔ ပါရမီၿဖစ္သည္ဟု နားလည္သင္႔သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္သတၱ၀ါသည္ တစ္သံသရာလံုးတြင္ ပစၥဳပၸန္
တည္႔တည္႔ထားဖို႔ ဘယ္ေတာ႔မွသတိမရဘဲ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ခုန္ခ်င္တိုင္း ခုန္လာခဲ႔ၾကသည္ခ်ည္း ၿဖစ္ေပေသာေၾကာင္႔တည္း။

(တိုးတက္လာခဲ႔ပံု)
“တတ္စရိွလ်င္တတ္ခ်င္ခ်င္” လကၤာေလးမွာလည္း ဤအလုပ္အတြက္ အားရွိဖြယ္ေသာ အေထာက္အထားၿဖစ္သည္။
သတိၿပဳစရွိလွ်င္ ၾကာေလေလ သတိေကာင္းေလၿဖစ္လာတတ္သည္။ အသံတစ္ခုခုၾကားလိုက္ရ၍ ေလးငါးေၿခာက္ခုန္
ခုန္ၿပီးမွသတိရရာမွ သံုးေလးခုန္ႏွင္႔ သတိရၿခင္း၊ တစ္ခုန္ ႏွစ္ခုန္ႏွင္႔ သတိရၿခင္း စသည္ၿဖင္႔တိုးတက္မႈ ရွိလာသည္။
ထို႔ေနာက္တစ္ခါ တစ္ရံတြင္ တစ္ခုန္မွ်ပင္မခုန္ေတာ႔ဘဲ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱ ၿဖင္႔ တစ္မိနစ္ ႏွစ္မိနစ္ စသည္ၿဖင္႔
ေနႏိူင္ေသာ အေၿခအေနသို႔ ေရာက္လာေတာ႔သည္။

ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔မွာ ထိုကဲ႔သို႕ ၁၅ မိနစ္ခန္႔မွ်ေနႏိူင္ေအာင္ သံုးေလးႏွစ္မွ် ေလ႔က်င္႔ယူရသည္ၿဖစ္ရာ ယခုအခါ၌မူ တစ္နာရီခန္႔
မွ် ေနႏိူူင္ေသာအေၿခသို႔ ေရာက္လ်က္ရွိ၏။ ဤကဲ႔သို႕ေနႏိူင္ၿခင္းအားၿဖင္႔ မည္ကဲ႔သို႕ေသာ အက်ိဳးအာနိသင္မ်ားၾကံဳေတြ႕
ရပါသနည္း။

(ဘာ၀နာသတၱိ)
ပထမအခ်က္၌ စိတ္၏အနိစၥသေဘာတရားကို သေဘာေပါက္လာေတာ႔သည္ၿဖစ္ရာ ဥပမာေဆာင္၍ ၿပပါဦးမည္။
မီးရထားၿဖင္႔ ခရီးသြားေသာသူသည္ အေ၀း၌ရွိေသာ ေတာင္တန္းမ်ားကို ေမွ်ာ္ၾကည္႕ေနခဲ႔ေသာအခါ မီးရထား၏
လ်င္ၿမန္စြာခုတ္ေမာင္းေနေသာအၿဖစ္ကို ၿမင္ဖို႔ခဲယဥ္း၏။ ထိုထက္အနီးရွိ သစ္ပင္မ်ားကိုလွမ္းၾကည္႔သည္႕အခါ ေရြ႕လ်ားမႈ
သည္သာ၍ထင္ရွားၿပန္၏။ ထို႔ထက္ မီးရထားအနီ၌ ကပ္လ်က္ရွိေသာ ေၿမၾကီး၊ ေက်ာက္ခဲ၊ ၿမက္ပင္ စေသာအရာ၀တၳဳမ်ား
ကိုစိုက္ၾကည္႕သည္႕အခါ ေရြ႕လ်ားမႈသည္ သာ၍ထင္ရွားၿပန္၏။ ၾကာရွည္စြာ စိုက္ၾကည္႕သည္႕အခါ မူးသလိုလိုပင္ၿဖစ္လာတတ္သည္ကို ၾကံဳဖူးေပလိမ္႔မည္။

ထိုနည္းအတူ အတိတ္အေၾကာင္း၊ အနာဂတ္အေၾကာင္း စသည္ၿဖင္႔ ေတြးေတာေနေသာသူသည္ စိတ္၏ေရြ႕လ်ားမႈကို
ၿမင္ႏိူင္ခြင္႔ မရွိ။ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱ၊ နံကာမတၱ စသည္ၿဖင္႔ အသိအမွတ္ၿပဳ၍ ရႈမွတ္ေသာအခါ အသိစိတ္ေတြ
ခဏခ်င္း…ခဏခ်င္း ေၿပာင္းလဲလ်က္ရွိၿခင္းကို ၿမင္လာေတာ႔သည္။ မီးရထားေပၚမွ လမ္းေဘးရွိေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားကို
ၾကာရွည္စြာၾကည္႔ေန၍ တရိပ္ရိပ္ၿဖစ္ၿပီး “မူး” လာတတ္ၿခင္းကဲ႔သို႕ေသာ သေဘာမ်ိဳး ခပ္ဆင္ဆင္ ၿဖစ္လာၿခင္းကိုပင္ၾကံဳရဖူး
သည္။ သို႕ေသာ္ တကယ္ မူး လာသည္ဟူ၍ နားလည္ၾကရန္ မဟုတ္ပါ။ အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္(ဘာ၀နာ) ေလ႔က်င္႔ၿခင္း
၏ သတၱိကိုေဖာ္ၿပၿခင္းမွ်သာ ၿဖစ္ပါသည္။

(မေနာ ၀ိညာဥ္စိတ္)
ဒုတိယအခ်က္၌ အတြင္းႏွင္႔အၿပင္တိုက္ခတ္မႈေၾကာင္႔ (အာယတနသေဘာ) ၿဖစ္ေပၚလာသည္႕ အသိစိတ္ေလးမွ်သာ ၿဖစ္သည္ဟု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း သိၿမင္လာေတာ႔သည္။ ယခင္ကထင္မွတ္ခဲ႔သည္မွာကား
(အသိ) စိတ္သည္မိမိ၏ ကိုယ္တြင္း၌ အခါခပ္သိမ္းအၿမဲတေစ တည္လ်က္ရွိ္သည္ဟု ထင္ခဲ႔၏။ ယခုေသာ္ တိုက္ခတ္မႈၿဖစ္
ေပၚေသာ (၀ိညာဥ္) အသိစိတ္ကေလးေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖစ္ခ်ည္၊ ပ်က္ခ်ည္ ေနၾကသည္ဟု ၿမင္ကာ၊ သိတတ္ေသာ
“မေနာဓာတ္” သည္ ကိုယ္အတြင္း၌ ရွိေနၿခင္းကာမွန္ပါ၏။

သို႔ေသာ္ အာရံုနွင္႔တိုက္ခတ္ေသာအခါမွ (အေၾကာင္းဆံုစည္း၍)
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ အသိစိတ္ကေလးဟူ၍ ဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ စာထဲ၌ေဖာ္ၿပထားေသာ နားလည္ၿခင္းႏွင္႔ ကိုယ္တိုင္ေစာင္႔
ၾကည္႕၍သေဘာေပါက္လာၿခင္း တို႔သည္ ၾကီးစြာေသာၿခားနားၿခင္းရွိပါသည္။ ထိုအခါမွ မေနာႏွင္႔ (၀ိညာဥ္) အသိစိတ္၏
ၿခားနားၿခင္းကို ပိုင္းပိုင္းၿခားၿခားၾကီး သေဘာေပါက္လာပါေတာ႔သည္။

(သေဘာေပါက္ပံုတစ္မ်ိဳး)

ထိုကဲ႔သို႕ သေဘာေပါက္လာၿခင္းအတြက္ေၾကာင္႔ မည္ကဲ႔သို႕ထူးၿခားလာၿခင္းကို ဥပမာေဆာင္၍ေဖာ္ၿပပါဦးမည္။
ယခင္က ထင္မွတ္ခဲ႔ပံုမွာ “ငါ႔၌ မယားရွိ၏။ သားသမီးရွိ၏။ ဤ ပစၥည္း ထို ပစၥည္းရွိ၏။ ၄င္းတို႔မေသဆံုးမီကာလပတ္
လံုး၊ သို႔မဟုတ္ မေပ်ာက္ပ်က္သမွ် ကာလပတ္လံုး ငါ႔အဖို႔အၿမဲတေစရွိ၏။” ဟူ၍မွတ္ထင္ခဲ႔မိသည္။

ယခုေသာ္ကား ငါ၏ မေနာဓာတ္၌ အာရံုအၿဖစ္ႏွင္႔ ထင္လာခိုက္သာလွ်င္ ၄င္းတို႔ေခတၱခဏ ရွိလိုက္ၾကသည္။ၿပီးေနာက္
ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားၾကသည္ဟု သေဘာေပါက္လာသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ ဓာတ္ပံုရိုက္ကူးထားေသာ အရုပ္၏ရွိၿခင္း မ်ိဳးမဟုတ္။
မွန္ေပၚတြင္ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ ထင္ေပၚလာသည္႕ “အရိပ္” ၏ရွိၿခင္းမ်ိဳးမွ်သာ ၿဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္လာသည္
ဟူလို။

ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ကြ်ႏ္ုပ္ပိုင္ဆိုင္သည္ဆိုေသာ ပစၥည္းဟူသမွ်အေပၚတြင္ တြယ္တာမႈအပံုၾကီးေလ်ာ႔က်သြားခဲ႔ေလၿပီ။ တြယ္တာမႈ ၿဖစ္ေပၚလာမိလွ်င္လည္း အထက္ပါအၿခင္းအရာကို ဆင္ၿခင္ သံုးသပ္
လိုက္သည္ႏွင္႔တစ္ၿပိဳင္နက္ “ေရ” ၿဖစ္၍ေလွ်ာဆင္းသြားေလေတာ႔သည္။

(အာရံုၿပဳမွရွိၿခင္း)

ရွင္းပါဦးအံ႕။ လူတစ္ေယာက္သည္ ေငြထုပ္ကို ၿမဳပ္ႏွံထားရာ ၿမဳပ္ႏွံထားမိသည္႕အၿဖစ္ကို လံုး၀သတိေမ႔ေနမိသည္ ဆိုအံ႔။
ေငြထုပ္သည္ ၿမဳပ္ႏွံထားေသာေနရာ၌ ရွိေနေသာ္လည္း ထိုသူအဖို႔၌ ေငြထုပ္မရွိေတာ႔ေခ်။
တဖန္ ထိုသူၿမဳပ္ႏွံထားေသာ ေငြထုပ္ကို တစ္စံုတစ္ေယာက္ ေသာသူက တိတ္တဆိတ္ တူးေဖာ္၍ယူသြားရာ၊ ထိုသူက
ထိုအေၾကာင္းကိုမသိေသာေၾကာင္႔ သူ႔မွာေငြထုပ္ရွိသည္ဟူ၌ ပင္ ထင္မွတ္လ်က္ရွိေန၏။

ဤေနရာ၌ ရွိေနပါလ်က္ႏွင္႔ မရွိပံု၊ မရွိပါဘဲလ်က္ႏွင္႔ ရွိသည္ထင္မွတ္ပံုမွာ ထင္ရွားရွိေလၿပီ။ ဆိုလိုရင္းမွာ အကယ္ရွိၿခင္း၊ မရွိၿခင္းသည္ အေၾကာင္းမဟုတ္လွ။ စိတ္ထဲက ရွိေနသည္ထင္လွ်င္ ရွိဘိသကဲ႔သို႔ ေၾကာင္႔ၾကၿဖစ္ေန၍
လံုး၀သတိမရလွ်င္ မရွိသကဲ႔သို႕ေၾကာင္႔ၾကမႈ ကင္းလ်က္ရွိသည္။ စင္စစ္ေသာ္ ေငြထုပ္ကို သတိရၿခင္းဟူသည္မွာ
ထိုသူ၏ မေနာ (အၾကည္) ဓာတ္တြင္ အရိပ္ထင္လာၿခင္းမွ်ၿဖစ္ရာ ထိုအတြက္ ေၾကာင္႔ၾကမႈ ၀င္လာ၏။ ၄င္းအခိုက္အတန္႔
တြင္သာ ထိုလူ၌ေငြထုပ္ရွိေန၏။ ေၿခေထာက္၌ ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္၍ကုန္းၾကည္႔လိုက္သည္ႏွင္႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အာရံုေၿပာင္း
သြား၍ေငြထုပ္မရွိေတာ႔ေခ်။

ဤသည္ကာ ကြ်ႏ္ုပ္ေတြ႔ရေသာ စိတ္သဘာ၀တစ္ခုေပတည္း။ ကြ်ႏ္ုပ္၏ပစၥည္းမ်ားသည္ ကြ်ႏိုပ္အဖို႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း
အၿပြတ္လိုက္ရွိေနၾကသည္ မဟုတ္။ သတိရေသာ ၀တၳဳပစၥည္းသည္သာလွ်င္ အခိုက္အတန္႔အရ တစ္လွည္႔စီ ရွိေနၾကၿခင္း
ၿဖစ္ေလမည္။ ငါ႔ပစၥည္းေတြေပါမ်ားလွသည္ဟု ဘာမ်ားၾကြားစရာ ရွိပါသနည္း။ မေနာဓာတ္၌ အရိပ္ထင္လာခိုက္တြင္သာ
ရွိသည္ဟု ထင္မွတ္မိ္ၿခင္း မဟုတ္ပါေလာ။

(ရင္႔က်က္လာၿခင္း)
တတိယအခ်က္၌ (ဒိေဌဒိဌမတၱံ) ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္္ကာမတၱထားၿခင္းအလုပ္၌ အေလ႔အက်င္႔ရ၍ ရင္႔က်က္လာေသာအခါ
သေဘာေပါက္လာၿပန္သည္မွာကား ၾကားၿခင္း၊ၿမင္ၿခင္း၊နံၿခင္း စသည္တို႔သည္သာလွ်င္ တကယ္လက္ေတြ႔ (actuality)
ၿဖစ္သည္။ အသံတစ္ခုၾကားၿပီးေနာက္ “ငါ႔ကိုဆဲေရးၿခင္းၿဖစ္သည္။ တယ္မုိုက္တဲ႔လူပဲ” စသည္ၿဖင္႔လိုက္၍ စဥ္းစားၿခင္းသည္
စိတ္ကူးသက္သက္မွ်သာၿဖစ္သည္။ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱၿဖင္႔သာေနၿခင္းသည္ စြဲလမ္းၿခင္း၊ တပ္မက္ၿခင္း၊ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားၿခင္းကင္း၍ အလြန္တရာၿငိမ္းခ်မ္းေပသည္တကား ဟူ၍သေဘာေပါက္လာေတာ႔သည္။

ဤတြင္ ဒြါရႏွင္႔ တိုက္ခိုက္ၿခင္းသည္သာလွ်င္ မလႊဲမေရွာင္ႏိူင္ေသာ အၿခင္းအရာၿဖစ္၍ ဆက္လက္ၿပီးအရွည္ၾကီးစဥ္းစားၿခင္း
သည္ စိတ္ကူးၿခင္း (အိပ္မက္သဖြယ္) ရွိပါဘိေတာ႔သည္ဟု ထင္ၿမင္လာေတာ႔သည္။

လူတစ္ေယာက္ကမိမိအား ဆဲေရးေနေသာ္လည္း “အသံ” ဟုသိၿခင္းအၿဖစ္၌သာ ရပ္တန္႔ထားႏိူင္ပါမူ၊ နာတတ္ေသာစိတ္
ၿဖစ္ေပၚလာမည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ တစ္ေလာကလံုးသည္ အရွည္ၾကီးလိုက္၍ စဥ္းစားမူ (အိပ္မက္မပ္မႈ) ေၾကာင္႔
ခ်စ္ၿခင္း၊မုန္းၿခင္း စေသာအၿခင္းအရာမ်ား ၿဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္ဟု သိၿမင္လာေတာ႔သည္။ ထိုအခါ ၾကားကာမတၱ၊
ၿမင္ကာမတၱၿဖင္႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ ေနႏိူင္ေသာအၿဖစ္သို႔ ေရာက္လာခဲ႔ေလၿပီ။

(သတိႏွင္႔သမၼာသတိ)

ဤေနရာ၌သတိႏွင္႔သမၼာသတိၿခားနားပံုကို ရွင္းၿပလို၏။
လမ္းသြားရာ၌ ခါးပိုက္ႏိႈက္မခံရေအာင္၊ ခလုတ္မတိုက္မိေအာင္၊ ကားမတိုက္မိေအာင္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေစာင္႔ေရွာက္ၿခင္း
သည္ “သတိ” မည္၏။.

သို႔ေသာ္၄င္းသတိသည္မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲမွသတိမဟုတ္ေခ်။မဂၢင္ထိုက္ေသာသမၼာသတိဟူသည္ကားမိမိ၏နာမ္ရုပ္ကို ေစာင္႔၍ၾကည္႕ေသာ သတၱိမ်ိဳးၿဖစ္၏။ (ဤေနရာ၌ ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱၿဖင္႔သာ ေနႏိူင္ေအာင္ ေစာင္႔ထိန္းထားေသာသတိကိုဆိုလိုသည္) အေလ႔အက်င္႔ရ၍ ႏိူင္နင္းလာေသာအခါ မိမိ၏စိတ္ကုိအလိုမရွိအပ္ေသာအာရံုမ်ိဳးတိုု႔၌ သာ ထားႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ပိုင္ပိုင္ႏိူင္ႏိူင္ ၿဖစ္လာသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ကား ၾကားကာမတၱ၊ ၿမင္ကာမတၱၿဖင္႔သာေနႏိူင္ေအာင္ အထူးတလည္ၾကိဳၚစားမေနရေတာ႔ဘဲ ထိုကဲ႔သို႕ေနရၿခင္းအၿဖစ္သာလွ်င္ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ဟုၾကာေလသေဘာက်ေလၿဖစ္လာေတာ႔သည္။ ထိုအခါစိတ္သည္ ၿမင္ရံု ၾကားရံု ကေလးမ်ားအေပၚတြင္သာ တည္ၿငိမ္လွ်က္ရွိရာ ထိုအၿခင္းအရာကို “သမၼာသမာဓိ” ဟူ၍ ကြ်ႏ္ုပ္နားလည္သည္။

(စိတ္ကဖန္ဆင္းၿခင္း)

၄င္းအေၿခအေနသို႔ ေရာက္ေသာအခါ၌ ၿပင္ပသို႔မလိုက္ေတာ႔ဘဲ အတြင္းသို႔သာ လွည္႔ကာအာရံုၿပဳတတ္ေသာ အေလ႔အက်င္႔ ၿဖစ္ေပၚလာ၏။ ဥပမာ အသံတစ္ခုၾကားရေသာအခါ ဘယ္ဆီကလာေသာ အသံဟူ၍ ဂရုမၿပဳ ေတာ႔ဘဲ မိမိအတြင္း၌ (ေသာတ၀ိညာဥ္) ၾကားစိတ္ေလးၿဖစ္ေပၚလာသည္ဟူ၍ အမွတ္ၿပဳလိုက္ေတာ႔သည္။
တိုး၍ရင္႔က်က္လာၿပန္ေသာအခါ ေလာကဟူသည္အၿခား၌ရွိၿခင္းမဟုတ္၊ မိမိအတြင္း၌သာၿဖစ္ခ်ည္ပ်က္ခ်ည္လုပ္ေနၿခင္းၿဖစ္သည္ဟု ထင္ၿမင္လာေတာ႔သည္။
သေဘာက်ပံုမွာဤသို႔တည္း။

အခန္းတစ္ခန္းထဲ၌ လူ ေလးငါးေယာက္ထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္ ဆိုပါစို႕။ စကားမေၿပာဘဲတိတ္ဆိတ္စြာ
ၿငိမ္ေနခိုက္တြင္ တစ္ေယာက္သည္ သားေလးေသဆံုးမႈကို စဥ္းစားမိ၍ ပူေလာင္လ်က္ရွိ၏။
ဒုတိယတစ္ေယာက္သည္ ထီေပါက္၍ ၀ယ္ဖို႔ၿခမ္းဖို႔ စိတ္ကူးႏွင္႔ ေပ်ာ္လ်က္ရွိ၏။
တတိယတစ္ေယာက္သည္ေၾကြးပူ၍ စိတ္ညစ္လ်က္ရွိ၏။
စတုတၳတစ္ေယာက္သည္ သားတစ္ေယာက္ ဘီေအ ေအာင္၍ ၀မ္းသာလ်က္ရွိ၏။

ဤလူေလးေယာက္တို႔သည္ ကိုယ္႔ေလာကကို ကိုယ္ဖန္ဆင္းလ်က္ရွိၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အမွန္မွာထိုလူေလးေယာက္လံုးသည္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ တစ္ခန္းတည္း အတူထိုင္လ်က္ၾကေသာေၾကာင္႔ အခန္းတြင္းရွိ စားပြဲ ကုလားထိုင္စေသာ အိမ္ေထာင္မႈပစၥည္းမ်ားကို အတူတူပင္ၿမင္ႏိူင္ၾက၏။

လမ္ေပၚမွကားေမာင္းသံကိုလည္းအတူတူပင္ၾကားၾက၏။အေၾကာ္ဆိုင္မွ ေညာ္နံ႕ကိုလည္းအတူတူပင္နံၾက၏။ ေသာက္ေနၾကေသာလက္ဖက္ရည္ကုိလည္း အတူတူပင္ခ်ိဳၾက၏။ထိုင္ၾကေသာဆိုဖာ၏ ႏူးညံ႕မႈကိုလည္း အတူတူပင္ခံစားၾက၏။

သို႔ပါလ်က္ စိတ္ကူးတစ္မ်ိဳးစီရွိၾကသည္႕အတြက္ေၾကာင္႔ ပူသူကပူ၊ ၀မ္းသာသူက ၀မ္းသာ၊ စိိတ္ညစ္သူက
ညစ္၊ ေပ်ာ္သူကေပ်ာ္ ၿဖစ္ၾကရၿခင္းမွာ ကိုယ္႔ေလာကကို ကိုယ္႔စိတ္က ဖန္ဆင္းၿခင္းပင္မဟုတ္ေလာ။

အကယ္၍ ထိုလူေလးေယာက္တို႔သည္ ၿမင္မႈ ၾကားမႈမ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ပစၥဳပၸန္တည္႔တည္႔ကိုသာ အာရံုၿပဳကာ ရႈၾကည္႕ေနၾကမည္ဆိုပါက စိတ္ကူးေလာကထဲတြင္မေနဘဲ လက္ေတြ႕ေလာကထဲတြင္ အတူတူရွိေန
ၾကမည္မဟုတ္ပါေလာ။ “ဒိေဌဒိဌမတၱံ” က်င္႔စဥ္၏တန္ဖိုးမွာ စိတ္ကူး (အိ္ပ္မက္) ေလာကသို႔ မေရာက္ေစဘဲ
လက္ေတြ႕ေလာကထဲ၌သာ စိတ္ကိုထားေစၿခင္းအားၿဖင္႔ တစ္ခ်ိန္တြင္ အဟုတ္ရွိ အမွန္ရွိ ပရမတၱသေဘာတရား
ကို ထိုးထြင္းသိၿမင္ေစရန္ၿဖစ္ေလသည္။

(ဥာဏ္အၿမင္ရင္႔လာပံု)
ၿပင္ပသို႔အာရံုမၿပဳဘဲ အတြင္းဘက္သို႔ခ်ည္း လွည္႔ထားသည္႕ အေလ႔အက်င္႔ ရင္႔သန္လာေသာအခါ ၿဖစ္ေပၚလာေလသမွ်ေသာ ၿမင္မႈ၊ ၾကားမႈမွစ၍ စိတ္ကူးစိတ္သန္းဟူသမွ်သည္ မိမိအတြင္း၌သာ အေၾကာင္းအား
ေလ်ာ္စြာ ၿဖစ္လာၾက၍ ၿဖစ္ၿပီးေသာအခါေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကသည္။
ေနအိမ္ကို သတိရေသာအခါ မိမိ၏မေနာတြင္( မွန္ေပၚ၌ အရိပ္ထင္ၿခင္းကဲ႔သို႕) ထင္လာေသာအရိပ္မွ်သာၿဖစ္သည္။

အရိပ္တစ္ခုၿပီး တစ္ခုထင္လာၿခင္းတကယ္႔ဟာေတြ တကယ္႔အၿဖစ္အပ်က္ေတြဟူ၍ မွတ္ထင္ရၿခင္း ၿဖစ္သည္။ မိမိက အဟုတ္ၾကီး ထင္မွတ္ေနေသာ အရာခပ္သိမ္းသည္ မေနာတြင္ ခဏကေလးမွ်ပင္ အရိပ္ထင္၍ၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္။
အဟုတ္ရွိ၊ တကယ္ရွိမဟုတ္၊ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ အခိုက္အတန္႔အားၿဖင္႔ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖစ္ေန
ၾကၿခင္းသာ ၿဖစ္သည္ဟူေသာ ဥာဏ္အၿမင္ ေပၚေပါက္လာပါေတာ႔သည္။

(ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရၿခင္း)
ထိုသို႔ေသာ ဥာဏ္အၿမင္သို႔ ေရာက္သည္႕အခါ မေနာအၾကည္ဓာတ္ေပၚတြင္ ခဏခ်င္း..ခဏခ်င္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ သူ႔ဘာသာအရိပ္ထင္လာေသာ “အာရံု” မ်ားအတြက္ မိမိက ဘာေၾကာင္႔ၾကစရာ၊ ဂရုစိုက္စရာရွိသနည္း။ မိမိႏွင္႔ ဘာဆိုင္သနည္း။ တာတြယ္စရာလည္းမဟုတ္၊ စိုးရိမ္စရာလည္း မဟုတ္။ ၿဖစ္လာသမွ်ေသာအၿခင္းအရာမ်ားသည္ခဏတၿဖဳတ္ကေလးၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္ခ်ည္းၿဖစ္သည္ဟု ထင္ၿမင္လာသည္
တြင္ အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရရွိပါသည္။

(တကယ္ရွိေသာသေဘာတရား)

ထို႔ေနာက္တဖန္ မေနာအၾကည္ဓာတ္ အေပၚ၌အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္၍ အခိုက္အတန္႔အားေလ်ာ္စြာ ခဏတၿဖဳတ္ၿဖစ္ေပၚလာေသာ အၿခင္းအရာမ်ား (အရိပ္မ်ား) သာၿဖစ္သည္ဟု ေန႔ရက္အတန္ၾကာရွည္စြာ ဆင္ၿခင္သံုးသပ္ခဲ႔ရာမွ
တစ္ေန႔သ၌ “ ေကာင္းပါ္ၿပီ မေနာ၌ၿဖစ္ေပၚေသာအၿခင္းအရာအားလံုးသည္ ၿဖစ္ရံုကေလးၿဖစ္ၿပီး ေပ်ာက္ပ်က္သြားသည္ခ်ည္း ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အဟုတ္ရွိတကယ္ရွိ မဟုတ္ႏိူူင္ၿခင္းကာမွန္ပါၿပီ။သို႔ေသာ္ အဟုတ္ရွိတကယ္ရွိ သေဘာတရားမ်ိဳးေကာ မရွိႏိူင္ပါသေလာ၊ ရွိႏိူင္လွ်င္ဘယ္မွာရွိပါသနည္း။” ဟူေသာေမးခြန္းသည္ စိတ္ထဲတြင္
ေပၚလာပါေတာ႔သည္။

ေနာက္တစ္ခဏ၌ အာရံုတစ္ခု ဘြားခနဲ႔ေပၚလာပါသည္။ “ဟုတ္လိုက္ေလၿခင္း၊ ဒါမွတကယ္ရွိတဲ႔သေဘာတရားပဲ။ၾကည္႕စမ္းပါဦး။ အနားတြင္ကပ္ေနၿပီး ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မၿမင္ဘဲလွ်ံေနမိတာ အံ႕ၾသပါရဲ႕” စသည္မ်ားၿဖင္႔ဆင္ၿခင္သံုးသပ္မိပါသည္။
ဥပမာေဆာင္ရေသာ္ ဒဂၤါးတစ္ၿပားကို “ပန္းဘက္” ခ်ည္းၾကည္႕ခဲမိရာမွ လွန္ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ “ေခါင္းဘက္” ကိုၿမင္ရၿခင္းကဲ႔သို႕ နီးလ်က္ႏွင္႔ ေ၀းေနသည္ဟု သေဘာေပါက္ၿခင္းေၾကာင္႔အံ႕ၾသမိၿခင္းမ်ိဳးႏွင္႔ တူပါေတာ႔သည္။

တကယ္အဟုတ္ရွိေသာအေနၿဖင္႔ၿမင္လိုက္ရေသာသေဘာတရားမွာ“အာရံု”မွ်သာၿဖစ္၍ပံုသ႑န္အေသြးအေရာင္အားၿဖင္႔ ေဖာ္ထုတ္ေၿပာၿပႏိူူင္ေသာ အၿခင္းအရာမ်ိဳးကာမဟုတ္ပါ။ ထိုအၿခင္းအရာမ်ိဳးကို စာတတ္သူမ်ားေခၚခ်င္ရာေခၚၾကေစ။ ကြ်ႏ္ုပ္စိတ္ထဲ၌ကား “ၿဖစ္” ေနေသာအၿခင္းအရာမဟုတ္။ အခါခပ္သိမ္း အၿမဲတမ္းရွိေနေသာ သေဘာတရားဟူ၍သာ သိၿမင္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

(ကြ်ႏ္ုပ္၏ရည္ရြယ္ခ်က္)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤအၿခင္းအရာကို ေခ်ာင္ေခ်ာင္ႏွင္႔ ေတြ႔ရၿခင္းမဟုတ္။ ႏွစ္ေပါင္း၃၀ ေက်ာ္အနက္ၿပတ္ေတာင္းၿပတ္ေတာင္းႏွင္႔ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၀ေက်ာ္မွ်လည္းေကာင္း၊ ခပ္ၿပင္းၿပင္းအားထုတ္ေသာ
ႏွစ္ေပါင္း ေလးငါးႏွစ္မွ်လည္းေကာင္း၊ တစ္ၾကိမ္လွ်င္ ရက္သတၱတစ္ပတ္မွ် ၿပင္းၿပင္းထန္ထန္ၾကီးအားထုတ္သည္႕ ရက္သတၱပတ္ေပါင္း ၂၀မွ်လည္းေကာင္း ၾကာရွိခဲ႔ၿပီးမွ ေတြ႔ရေသာ“စိတ္သဘာ၀” ၿဖစ္ပါသည္။
ဤအေၾကာင္းကိုေရးသားေဖာ္ၿပရၿခင္းမွာ ၾကြား၀ါလိုၿခင္း၊ အသားယူလိုၿခင္းေၾကာင္႔
မဟုတ္ပါ။
ပါရမီရင္႔သန္၍အထံု၀ါသနာပါရွိသူမ်ားဖတ္မိၾကလွ်င္စိတ္အားတက္ၾကြ၍သဒၶါတရားတိုးတက္ေစလိုေသာရည္ရြယ္ခ်က္ ေစတနာၿဖင္႔တင္ၿပလိုက္ၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

(ၿပဌာန္းခ်က္)
ကြ်ႏ္ုပ္အဖို႔အရာ၌ အာသေ၀ါကင္းေသာအၿဖစ္သို႔မေရာက္မခ်င္း (ဤတစ္ဘ၀အတြင္း) ဆက္လက္အားထုတ္ဖို႔
အားခဲလ်က္ပင္ရွ္ိရာ ပရိေယန၀မ္းစာအတြက္ လံုေလာက္စြာရွိေသာ တစ္ေန႔တြင္ ေမွ်ာ္မွန္းသည္႕ပန္းတိုင္သို႔
မေရာက္မေနဆိုကာ အခ်ိန္ရွိသမွ် တစ္စဥ္တစ္တန္းတည္း ဆက္တိုက္အားထုတ္ဖို႔ ၿပဌာန္းၿပီးၿဖစ္ပါသတည္း။

Saturday, March 3, 2012

ပေလတို (Plato)



ဆိုကေရတီ၏တပည္႕ ပေလတိုသည္ထင္ရွားၾကီးက်ယ္ေသာ ကမာၻ႔အေတြးအေခၚဒႆနပညာရွင္ၾကီးၿဖစ္ၿပီး နိူင္ငံေရး၊သခ်ၤာ၊နကၡတ္..နယ္ပယ္စံုတြင္ႏွံ႕စပ္သူၿဖစ္သည္။

စံၿပစိတ္ကးူႏိူင္ငံ (Utopia) စီမံကိန္းကို ေရွးဦးစြာတင္ၿပခဲ႔ေသာပေလတိုသည္ ေအသင္ၿမိဳ႕၏ထင္ရွားေက်ာ္ေစာေသာ ၊ကံုလံုၾကြယ္၀ေသာ အမ်ိဳးအႏြယ္မွဆင္းသက္လာသည္။
ပေလတိုကိုေမြးဖြားသည္႕အခ်ိန္မွာ ဗုဒၶ(၅၆၇ _၄၈၇)ပရိနိဗၺာန္စံၿပီး အႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီးသည္႕အခ်ိန္ၿဖစ္သည္။
ပေလတိုမွာအဖက္ဖက္တြင္ ကုသိုလ္ကံထူးသည္။ ရုပ္ရည္ရူပကာလွပတင္႔တယ္ၿပီး အမ်ိဳးအႏြယ္ၿမင္႔ၿမတ္သည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေပါမ်ားၾကြယ္၀သည္။

အသက္ ၁၈-၂၀ အရြယ္တြင္ဆိုကေရတီႏွင္႔ ရင္းႏွီးမႈရလာသည္။ အၿပင္ပန္းအေနအထားအရသူတို႔
ႏွစ္ဦးမွာ မးိုႏွင္႔ေၿမပမာကြာသည္။ ဆိုကေရတီသည္ ႏွာေခါင္းတိုတို၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူႏွင္႔ ရုပ္ဆိုးဆိုးမြဲေၿခာက္ေၿခာက္။ ပေလတိုကမူ ရုပ္ရည္ရူပကာေခ်ာေမာၿပီး ေဆြဂုဏ္မ်ိဳးဂုဏ္ၾကီးသူၿဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ဆိုကေရတီ၏ဆံုးအမဥပေဒသမ်ားက ပေလတိုကို ဆြဲေဆာင္ခဲ႔သည္။ ပေလတိုသည္ ဆိုကေရတီ၏တပည္႕ၿဖစ္လာခဲ႔၏။

ဆိုကေရတီကိုစြဲခ်က္တင္ ေသာအခါပေလတိုသည္ တရားရံုးတြင္ရွိေနခဲ႔သည္။ ဆိုကေရတီအတြက္ အာမခံေပးဖို႔ပင္အဆိုၿပဳခဲ႔သည္။
ဆိုကေရတီအဆိပ္ေသာက္ေသေစသည္႕အၿပစ္ဒဏ္ေပးေသာအခါပေလတိုမွာ၂၈ ႏွစ္အရြယ္။ယင္းအၿဖစ္အပ်က္သည္ပေလတိုအေပၚမ်ားစြာၾသဇာသက္ေရာက္သြားသည္။ယင္းေၾကာင္႔ပင္ပေလတိုသည္ ႏိူင္ငံေရးကိုမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီးလွ်င္၊ဒႆနပညာသုေတသီၿဖစ္သြားေလသည္။

ပေလတိုသည္ႏိူင္ငံတကာ၊ ေဒသတကာတို႔တြင္၁၂ႏွစ္တိတိခရီးလွည္႔လည္ကာ၊အယူ၀ါဒအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုသင္ၾကားေလ႔လာခဲ႔သည္။အီဂ်စ္၊အီတလီမွ ဂဂၤါၿမစ္၀ွမ္းမဇၥိ်မေဒသအထိလွည္႔ လည္ခဲ႔သည္
။ထို႔ေနာက္ေအသင္တြင္ အကယ္ဒမီေက်ာင္းကိုတည္ေထာင္ၿပီးသက္ဆံုးတိုင္ ပညာသင္ၾကားသြားခဲ႔သည္။(အရစၥတိုတယ္သည္ ပေလတို၏အသက္၆၀ အရြယ္တြင္ အကယ္ဒမီကိုေရာက္ရွိကာပညာသင္ယူခဲ႔သည္)

ထိုေခတ္ထိုအခါက ပေလတိုသည္ေယာက္်ားမိန္မတန္းတူအခြင္႔ေရးရရွိေရးကိုရဲ၀႔ံစြာ ေတာင္းဆိုခဲ႔ေလသည္။
ပေလတို၏ဒႆနသေဘာအေၿခခံမွာ ဆိုကေရတီ၏ အမွန္သေဘာ(Reality)ဟူေသာ၀ါဒၿဖစ္သည္။
ယင္း၀ါဒ၏ဆိုလိုရင္းမွာ အမွန္သေဘာ(၀ါ)ပရမတ္သေဘာ သည္ စင္စစ္အားၿဖင္႔အရာ၀တၳဳတို႔၏
စိတ္ကူးၿဖစ္ေသာအသြင္အၿပင္၌သာရွိသည္။ ယင္းအမွန္သေဘာသည္ ၿပည္႔၀သည္၊ တည္ၿမဲသည္၊ ေၿပာင္းလဲသည္ဟူ၍မရွိ။ အာရံုခံတို႔ၿဖင္႔သိရ၊ ၿမင္ရေသာ၊ ေၿပာင္းလဲတတ္ေသာ၊ မၿပည္႔၀ေသာအရာ၀တၳဳမ်ား၏ေအာက္ေၿခမူလ၌ ရွိေနသည္။
ယင္းသို႔အားၿဖင္႔ ပေလတိုသည္ဆိုကေရတီ၏ အယူအဆမ်ားကိုမ်ိဳးေစ႔ဗီဇအေနၿဖင္႔ယူငင္ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏အေတြးအေခၚမ်ားကို စည္ပင္ဖြံၿဖိဳးေစခဲ႔သည္။

ရီပတ္ဗလစ္သည္ပေလတို၏ အေက်ာ္ၾကားဆံုး အေရးပါဆံုးက်မ္းဂန္ၿဖစ္သည္။ယင္းက်မ္းကိုပေလတိုသည္ အေတြးအေခၚရင္႔က်က္ၿပီးသည္႕အခ်ိန္ အသက္၄၀အရြယ္တြင္ေရးခဲ႔သည္။
ရီပတ္ဗလစ္သည္ အက်င္႔စာရိတၱပညာၿဖင္႔လည္းေကာင္း၊နီတိဆိုင္ရာဒႆနပညာမ်ားၿဖင္႔လည္းေကာင္းအစပ်ိဳးထားသည္။ က်မ္စ၏အစမွာပင္ တရားမႈဟူသည္မွာအဘယ္နည္းဆိုေသာ ၿပႆနာကိုေဖာ္ထုတ္ထားသည္။

ကိုယ္က်င္႔တရားဆိုင္ရာ ဂုဏ္အရည္အခ်င္းမ်ား၏တိုးတက္ၾကီးပြားမႈသည္ပညာအရသာလွ်င္ၿဖစ္ႏိူင္သည္။ၿမင္႔ၿမတ္ေကာင္းမြန္ေသာ အုပ္ခ်ုုဳပ္ေရးအတြက္ အုပ္ခ်ဳပ္သူတို႔ကိုပညာေပးဖို႔လိုအပ္သည္။ထို႔ေၾကာင္႔ရီပတ္ဗလစ္၌ ပညာႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ
ၿပႆနာမ်ားကိုရဲ၀႔ံၿပတ္သားစြာ ဖြင္႔ၿပထားသည္။ၿပင္သစ္အေတြးအေခၚပညာရွင္္ရူးဆိုးက
“ရီပတ္ဗလစ္သည္ ႏိူင္ငံေရးက်မ္းဂန္မဟုတ္။ ပညာႏွင္႔ပတ္သက္၍ မေပၚဖူးေသးေသာက်မ္းဂန္ၿဖစ္သည္” ဟူ၍ေရးသားထားသည္။

ပေလတိုအေပၚ၌ ပိုက္သာဂိုရပ္၏ ၾသဇာလည္းလႊမ္းမိုးခဲ႔ေလသည္။ ပိုက္သာဂိုရပ္၏ေနာက္လိုက္တပည္႔မ်ားသည္ ဂဏန္းသခ်ၤာအား သဘာ၀၏လွ်ိဳ႔၀ွက္ခ်က္မ်ားကိုဖြင္႔ရန္အတြက္ ေသာ႔ခ်က္ၿဖစ္၏ဟု ယူဆၾကသည္။
ပေလတိုသည္လည္း ဂဏန္းသခၤ်ာအား ဒႆနပညာ၏ ပထမေလွကားထစ္အၿဖစ္အေလးေပးထားသည္။ စင္ၾကယ္ေသာအမွန္တရားရရွိေရး၌ စင္ၾကယ္ေသာအသိဥာဏ္အသံုးၿပဳၿခင္းကို ဂဏန္းပညာကိုအသံုးၿ႔ပဳ၏ ဟုဆိုထားသည္။
ထိုေခတ္က ဂဏန္းသခ်ာၤကိုစစ္ေရးစစ္ရာမ်ားတြင္လည္းအသံုးၿပဳသည္။

ပေလတို၏ အကယ္ဒမီေက်ာင္းအ၀င္တံခါးတြင္ “ဂဏန္းပညာတတ္ကြ်မ္းသူမ်ားသာလွ်င္ ဤေက်ာင္း၌၀င္ခြင္႔ရွိႏိူင္သည္”္ ဟူေသာစာတမ္းကိုေရးသားထားသည္။
ပေလတိုသည္ နကၡတၳေဗဒ(Astronomy)ႏွင္႔ အသံညွိအတတ္(Harmonies) ကိုလည္းသင္ၾကားပို႔ခ်ေပးခဲ႔ေလသည္။ နကၡတၳေဗဒပညာရပ္၌ ၿဂိဳဟ္နကၡတ္တို႔၏ သြားလာလည္ပတ္မႈ
ႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ က်ယ္ၿပန္႔သည္႕အသိဥာဏ္ကိုသာလွ်င္မက ၿဂိဳဟ္နကၡတ္တို႔၏အသြားအလာကို
ၿဖစ္ေပၚေစေသာ အေၾကာင္းအရာႏွင္႔ပတ္သက္ေသာသင္ၾကားေလ႔လာမႈကိုအေလးအနက္ ၿပဳထားေလသည္။

ပေလတို၏စံၿပစိတ္ကူးႏိူင္ငံ (Utopia) ကိုမူခြ်တ္ယြင္းခ်က္မ်ားရွိ၍အရစၥတိုတယ္ေခတ္ကာလမွစ၍ အၿပင္းအထန္အေ၀အဖန္ခံလာရသည္။
( ယူေနာပိယား Utopiaးသည္ ဂရိဘာသာတြင္ မရွိဟူေသာအနက္ကိုေဟာသည္႔ Ou ႏွင္႔ ေနရာကိုေဟာသည္႕
Topos တို႔ကိုေပါင္းစပ္တီထြင္ထားသည္႕စကားလံုးၿဖစ္သည္။ အဓိပၸာယ္မွာမည္သည္႕ေနရာမွမရွိဟုဆိုလိုသည္။ သကၠတဘာသာ၌အမွန္တကယ္မရွိသည္႕ေနရာကိုဂႏၶဗၺနဂရဟုေခၚသည္။)

လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၄၀၀သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ က်ယ္ၿပန္႔ၾကီးမားေသာႏိူင္ငံမ်ားကိုတည္ေထာင္သည္႕ဘုန္းလက္ရံုးႏွင္႔ၿပည္စံုေသာ ဘုရင္မ်ား၊သူရသတၱိႏွင္႔ၿပည္႔စံုေသာဧကရာဇ္မ်ား၊ လိမၼာကြ်မ္းက်င္ေသာ ႏိူူင္ငံေရးသုခမိန္မ်ား၏အေရအတြက္မွာမနည္းလွေပ။ သို႔ရာတြင္ယင္းတို႔အနက္ မည္သူမွပေလတုိေလာက္ ႏိူင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ားအေပၚ၌ၾသဇာမလႊမ္းမိုးႏိူင္ေပ။သူ၏ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၄၀၀ ေက်ာ္ခဲ႔ၿပီၿဖစ္ေသာ္လည္းယေန႔တိုင္ေလးစားစြာဖတ္ရႈေလ႔လာ
ေနရသည္။ယင္းစာေပက်မ္းဂန္မ်ားမွလံႈေဆာ္အားေပးမႈကိုရယူၾကရသည္။
ယင္းစာေပက်မ္းဂန္မ်ားကိုအေၿခၿပဳလ်က္မိမိတို႔၏ အယူအဆမ်ားကိုသန္မာထြားက်ိဳင္းေအာင္ၿပဳၾကရသည္။

(လွ်ိဳ႕၀ွက္ဂႏၶာရီပညာေလ႔လာလိုက္စားသူမ်ားကမူ ေအာ္ဖီးရပ္စ္၊ပိုက္သာဂိုရပ္ ႏွင္႔ပေလတိုကို ထိပ္တန္းဂႏၶာရီပညာရွင္ၾကီးမ်ားအၿဖစ္မွတ္ယူၾကသည္။ ေအာ္ဖီးရပ္စ္သည္ ဂီတသံစဥ္ ၇ပါးကိုေဖာ္ထုတ္ခဲ႔သူၿဖစ္ၿပီး၊က်ားၿခေသၤ႔သားရဲမ်ားကိုပင္ဂီတၿဖင္႔ယဥ္ပါးေအာင္ၿပဳႏိူင္စြမ္းရွိသူၿဖစ္သည္။ေအာ္ဖီးရပ္စ္မတိုင္မီကဂီတသံစဥ္၃ပါးကိုသာသိခဲ႔ၾကသည္။ပေလတို၏ ဂရိအသံထြက္မွာ ပလာတုန္)

က်မ္းကိုး။ ။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း(ေက်ာ္စြာ၁၀၀)၊ပါရဂူ(ေခါမဒႆနပညာရွင္ၾကီးမ်ား)
ခိုင္ထူးသစ္