စာရႈသူ အေပါင္း ခ်မ္းေၿမ႕ပါေစ

Wednesday, March 7, 2012

"လူအူသံ" (၀တၳဳတို_ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း၂၀၀၃)


ငိုသူမ်ားႏွင္႕ ရင္းႏွီးေနေသာ သူ႕မ်က္ႏွာတြင္ အၿပံဳးအရယ္မ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေန၏။ ၿမိဳ႕ကေလးရဲ႕ ဟို အေ၀းက ရွင္းလင္းမႈမရွိေသာ လြင္ၿပင္က်ယ္တစ္ခုတြင္ ေနထိုင္ရင္း အုပ္ဖြဲ႕ငိုသံမ်ားကို သူ (တစ္၀ၾကီး) နားဆင္ေနရသည္။ ခပ္ၿပဲၿပဲ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင္႕ငိုသံ၊ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္ငိုသံ၊ ဟစ္ငိုသံ၊ ဆို႕နင္႕တိုးတိတ္ေသာ ရိႈက္ငိိုသံတို႕ကို သူ႕နားက အလိုလို ခြဲၿခား၍ နားဆင္နိုင္သည္။ ၿပီးေတာ႕ ရင္ထဲထိ ၿမည္ဟည္းသြားေသာ ေၾကးစည္တီး သံက သူ႕ကို အမိန္႕ေပးေနသည္။ အရြယ္မညီေသာ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားေပၚတြင္ ဖိနပ္မပါေသာ သူ႕ေၿခဖ၀ါးမ်ားက သားသားနားနား ၿဖစ္ေန တတ္သည္။
အရိုးႏွင္႕အသားကိုၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းခြဲၿခားေပးေသာ ေၿမၾကီးေပၚတြင္သူတစ္ေနကုန္ ေၿပးလႊားေနရသည္။
“အဟင္႕….အဟင္႕….အဟင္႕”
ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း က်ယ္လြင္႕လာေသာ ပင္႔ရိႈ္က္ငိုေၾကြးသံမ်ားႏွင္႔ သံၿပိဳင္ငိုသံမ်ားကို သူ ဥပကၡာၿပဳ ၍ မရခဲ႕ေပ။ ၿပီးေတာ႕…… သူ႕ဆီေရာက္လာေသာ လူတစ္အုပ္က မငိုနိူင္ေသာ လူတစ္ေယာက္အား သူ႕ဆီမွာ ထားခဲ႕ၿပီး ထြက္ခြာသြားသည္ကိုလည္း သူမၿငင္းပယ္ခဲ႕ေပ။
ညဘက္ပိုင္းကိုု ေရာက္ရင္ေတာ႕ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိလွသည္မို႕ သူေပ်ာ္သ လိုလို ၿဖစ္ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အဘက အရက္နံ႕မ်ားကို သယ္ေဆာင္၍ သူ႕အနားလာၿပီး စကားေၿပာေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ႕ သူ ေအးေအးေဆးေဆး ေန၍ မရေတာ႕ေပ။
ဟိုး …ေရွးေရွးတုန္းကေတာ႕ လူတစ္ေယာက္ေသရင္ ေရးခ်ိဳးေပး၊ သနပ္ခါးလိမ္းေပးၿပီး ေခါင္ရမ္းပန္း ပန္ေပးလိုက္ရင္ သူ႕ဘာသာ ထေလွ်ာက္သြားတယ္တဲ႕။ အခုခ်ိန္မွာ အဲသလိုသာ ၿဖစ္လာလို႕ကေတာ႕ အဘ က ဒီလိုပင္ပန္းတဲ႕ အလုပ္မ်ိဳးကို မလုပ္ေတာ႕ဘူး။ ေခါင္ရမ္းစိုက္ၿပီး ဒီၿမိဳ႕ထဲ ေခါင္ရမ္းပန္း လိုက္ေရာင္းမယ္ လူေလးေရ။”
ေၿပာလိုက္ ေမာ႕လိုက္ လုပ္ေနေသာ အဘကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း လက္ထဲက ေပါက္တူးတစ္လက္ ကို သူပစ္ခ်လိုက္သည္။ လေရာင္ေအာက္က အဘ၏ မ်က္ႏွာၿပဲၿပဲ ေဖာေဖာၾကီးသည္ အဆီတ၀င္း၀င္းႏွင္႔။ တူးလက္စ ေၿမက်င္းဆီကို လွမ္းၾကည္႕ေနသည္။

“ဟ….လူေလး တူးေနတဲ႕ က်င္းက ရွည္လွခ်ည္လား” အဘက အားပါးတရ ေအာ္ေၿပာလိုက္ေသာ္လည္း သူဘာမွ ၿပန္မေၿပာမိ။

“အင္း…အရပ္ရွည္တဲ႕လူေတြက ငါတို႕ကိုေတာ႕ ဒုကၡေပးတယ္ေနာ္။”

အဘ၏ စကားအဆံုးတြင္ ငွက္စုန္းထိုးသံ တစ္ခ်က္‘ဂီး’ခနဲ႕ ထြက္ေပၚလာသည္။ တိမ္မည္းတို႕ လကိုရွပ္၍ ၿဖတ္သန္းသြားသည္မို႕ ရိပ္ခနဲ႕ေမွာင္သြားၿပီး ဖ်ပ္ခနဲ႕ ၿပန္လင္းလာသည္။ ေလက တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ ေနဆဲ။ ဇရပ္ဆီက သြပ္ၿပားႏွင္႔ သစ္ကိုင္းတို႕ ရိုက္ပုတ္ေနသံကို သဲ႕သဲ႕ေလး ၾကားေနရသည္။

“အဘ၊ညဥ္႕နက္ၿပီ၊ သြားအိပ္ေတာ႕ေလ” ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာ အဘသည္ သူ႕အနားမွာ ယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္ ၿဖစ္ေနရာမွ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားသည္။

“ေလအရမ္းတိုက္တယ္၊ ဇရပ္ေပၚမွာမအိပ္နဲ႕၊ တဲထဲ၀င္အိပ္”

ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းေ၀းသြားေတာ႕မွ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားေပၚကေပါက္တူးကို ေကာက္ကိုင္ရင္း အဘကိုလွမ္း ေအာ္မိသည္။သူ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာေတာ႕ေခြ်းတဒီးဒီးက်ေနသည္။ေၿမစိုင္ေၿမသားမ်ားက မာေက်ာလြန္းသည္။ ဟုိးေ၀းေ၀းက အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေလးေတြဆီမွာ က်ေနေသာ အရိပ္မ်ားသည္ လေရာင္ေအာက္တြင္ တညီတညာတည္း ၿဖစ္ေန၏။ အရိပ္မည္းမည္းၾကီး က်ေနေသာ ဇရပ္ဆီ္ကို လွမ္းၾကည္႕ရင္း အဘ ခဏခဏ ေၿပာၿပတတ္သည္႕ စကားမ်ားကို ၾကားေယာင္လာသည္။ အဘက ဇရပ္ထိပ္ကို ေရာက္တိုင္း အေ၀းဆီက သစ္ပင္တန္းတစ္အုပ္ကို လွမ္းေငးရင္း အတိတ္ဇာတ္ကို ၿပန္ေၿပာေနတတ္သည္။

လူေလးကိုေတြ႕ခဲ႕တာ ဟိုးသစ္ပင္တန္းအဆံုးက တံတားထိပ္မွာေပါ႕။ မင္းလက္ထဲမွာ နိူ႕ဗူးေလး တစ္လံုးကလႊဲၿပီး ဘာမွပါမလာဘူး။ မင္းေဘးနားေတာ႕ ေၿခရာေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနတယ္။ လူေတြက မင္းကိုေတြ႕ေပမယ္႕ေပြ႕ခ်ီသြားဖို႕သတၱိမရွိၾကဘူး။ အဘကေတာ႕ ‘ေတာက္’ တစ္ခ်က္ေခါက္မိေပမယ္႕ မင္းကိုေပြ႕ခ်ီခဲ႕တယ္ လူေလး။ ”

ေလးတြဲ႕တုန္ခါေနေသာအဘ၏အသံကသူ႕ႏွလံုးသားကိုထိုးခြင္းေနသည္။တကယ္ေတာ႕ စြန္႔ပစ္သူနဲ႕ စြန္႕ပစ္ခံရသူရဲ႕ၾကားမွာ နားလည္ရခက္တဲ႕ဒုကၡတရားေတြရွိတယ္လူေလး။ စြန္႕ပစ္ခံရသူက စြန္႕ပစ္သူကို အၿပစ္တင္ခ်င္ေပမယ္႕ စြန္႕ပစ္ရတဲ႕ အေၾကာင္းကို မသိေတာ႕လည္း အၿပစ္တင္ဖို႕က ခပ္ခက္ခက္ပါလား။ တကယ္လို႕သာ သူတို႕ဟာသူတို႕ ကိုယ္တိုင္ကိုရပ္တည္လို႕ မရႏိူင္တဲ႕အတြက္ လူေလးကို စြန္႕ပစ္တယ္ဆိုရင္ လူေလး သူတို႕ကို အၿပစ္တင္လို႕မရဘူး။ သူတို႕က လူေလးကိုစြန္႔ပစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ စြန္႔လြတ္တာ။ တကယ္လို႕မ်ား သူတို႕က သူတို႕ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕ အရွက္တရားအတြက္ လူေလးကို စြန္႕ပစ္တာ ဆိုရင္ေတာ႕လူေလး သူတို႕ကို အျပစ္တင္သင္႕တယ္။”

အံု႕မိႈင္းမိႈင္း သစ္ပင္တန္းမ်ားဆီမွ ငွက္တစ္အုပ္ ပ်ံသန္းလာသည္။ ေနာက္ၿပန္လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေသာ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ အုတ္ဂူမ်ား၊ ေၿမပံုမို႕မို႕မ်ား၊ သစ္သားမွတ္တိုင္မ်ား….။ နားထဲတြင္ေၾကးစည္တီးသံမ်ား တစ္ခ်က္ၿပီးတစ္ခ်က္ လြင္႕၀ဲလာသည္။

အေ၀းဆီက တေရြ႕ေရြ႕ ခ်ီတက္လာေသာ လူတစ္အုပ္ကို အဘၿမင္သြားေတာ႕သူပုခံုးကိုခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

“လူေလး သူတို႕အေပၚမွာတာ၀န္ေက်ရမယ္ေနာ္။ဒီအထဲမွာ မင္းမိဘႏွစ္ပါး ပါမလာဘူးလို႕မေၿပာနို္င္ ဘူး။တကယ္လို႕သာ မင္းမိဘႏွစ္ပါးကို သၿဂၤိၤၤဲဲဳဟ္ခြင္႔ရလိုက္ရင္ မင္း ဒီေနရာကိုေရာက္ရက်ိဳဳးနပ္ၿပီ”

ေၾကးစည္တီးသံကသူ႕ရင္ထဲထိၿမည္ဟည္းသြားသည္။ ငိုသံမ်ားႏွင္႕ရြာသြန္းေနေသာ မ်က္ရည္မိုးမ်ားကို ရႈေငးေနဖို႕သူ႕မွာအခ်ိန္မရွိ။ ဂူသြင္းမွာလား၊ေၿမခ်မွာလား၊ မီးရိႈ႕မွာလား…။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲၿဖစ္ေနေသာ လူအုပ္ထဲတြင္သူအလုပ္ရႈပ္ေနတာကိုဘယ္သူကမွသတိမၿပဳ။ အသိအမွတ္မၿပဳၾက။ စုတ္ၿပဲညစ္ေထးေနေသာ သူ႕အကၤ်ီကိုၾကည္႕၍ ႏွာေခါင္းရံႈ႕ၾကသူမ်ားက သူ႕ကိုပန္းေခြတစ္ ေခြေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမထားနိူင္ၾကေပ။

“ေၿခမကိုၾကိဳးနဲ႕ခ်ည္ရဲ႕လားဗ်။ၿဖည္းၿဖည္းမၾကပါ။ၿဖည္းၿဖည္းခ်ၾကပါ။”

သူကေတာ႕အသက္မရွိေတာ႕သည္႕ လူတစ္ေယာက္နာက်င္သြားမွာကိုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသည္။

“ဘာေရာဂါနဲ႕လဲ”

အဘကေရာက္လာသူတိုင္းကို သည္လိုေမးတတ္သည္။ ေရာဂါ အသစ္အဆန္း၊ နာမည္ဆန္းဆန္းေလးေတြ ဆိုရင္ ထပ္ၿပန္တလဲလဲေမး၍ လိုက္ရြတ္ေနတတ္သည္။

“ဘာေရာဂါမွမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕၊သူ႕ကိုယ္သူ စီရင္လိုက္တာ” ဆိုလို႕ကေတာ႕ အဘပါးစပ္က ‘ထြီ’ခနဲ႕ၿမည္သြား ၿပီး လွည္႕၍ပင္ မၾကည္႕ေတာ႕ေပ။
* * * * * * * * * * * * *

“လူေတြက လူေတြကိုစြန္႔ပစ္ရာမွာ အသက္မရွိမွစြန္႔ပစ္ၾကသလို အသက္ရွိရက္နဲ႕လည္းစြန္႔ပစ္တတ္ၾကတယ္။အဘကေတာ႕စြန္႕ပစ္ခံရတဲ႕လူဆိုရင္အသက္ရွိတဲ႕လူေရာ၊ အသက္မရွိေတာ႕တဲ႕လူေရာအကုန္လံုးကိုလက္ခံထားခ်င္တယ္။”

အုုတ္ဂူတစ္လံုးေပၚထိုင္ေနေသာအဘသည္ ၿမိဳ႕ကေလးရွိရာ သစ္ပင္အုပ္မ်ားဆီကိုေငးေမာလွ်က္ စကားေတြအမ်ားၾကီးေၿပာေနတတ္သည္။ အဘ၏စကားမ်ားကို နားေထာင္ရင္း သူ႕လက္မ်ားကေၿမစိုင္ခဲမ်ားကို ဆုပ္ေၿခေနမိသည္။

“အဘေသရင္ဘယ္သူငိုမွာလဲ”

“ကြ်န္ေတာ္ငိုမွာ အဘ”

အဘသည္လိုေမးတိုင္းသူကမဆိုင္းမတြၿပန္ေၿဖတတ္သည္။

“မငိုပါနဲ႕လူေလးရယ္၊ငိုသံေတြကိုအဘ မၾကားခ်င္ေတာ႕ဘူး။ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ၾကားခဲ႕ရတဲ႕ငို သံေတြ၊ေန႔စဥ္ေန႕တိုင္းၾကားေနရတဲ႕ငိုသံေတြကို အဘရြံမုန္းေနၿပီ။အဘနဲ႕ေ၀းေနတဲ႕ရယ္သံေတြကိုပဲ အဘၾကားခ်င္တယ္။”

အဘကိုသူနားမလည္စြာေမာ႕ၾကည္႕ေနမိသည္။

“ေအး…အဘမေသခင္မင္းေသသြားဦးမယ္ေနာ္။ညေရးညတာမွာ ဘယ္ကိုသြားသြားလက္ႏွိပ္ဓာတ္ မီးယူသြား။ေၿမြပါးကင္းပါးသတိထား။ေအး…မင္းေသလို႕ကေတာ႕အဘကငိုမွာမဟုတ္ဘူး။ အဘေသရင္လည္း မင္းမငိုနဲ႕” အဘက သည္လိုေၿပာၿပီး တ၀ါး၀ါး ရယ္ေနတတ္သည္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာလည္းသူ႕ေခါင္းကိုလက္ႏွင္႕ပုတ္ၿပီး ငယ္ဘ၀ေတြကို ၿပန္ေၿပာရင္း ရယ္ေနတတ္ၿပန္ေသးသည္။

"လူေလး..မင္းကႏွယ္ႏွယ္ရရေကာင္မဟုတ္ဘူးကြ။မင္းငယ္ငယ္ကအရိုးေခါင္းေတြကို ေဘာလံုးလုပ္ ၿပီး ကန္ခဲ႕တာ။”

* * * * * * * * *

ႏွင္းရိုင္းမ်ားသိမ္းပိုက္ထားသည့္ ေဆာင္းညတစ္ညတြင္ အဘ ကြယ္လြန္သြားသည္။ ေအးစက္မာေက်ာေနေသာ အဘ၏ အေလာင္းကို သူ ကိုယ္တိုင္ေပြ႕ခ်ီ၍ေၿမက်င္းထဲသို႔ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ခ် လိုက္သည္။ သူ႕ရင္ထဲတြင္ ဆို႕နင္႔ေန၏။ မ်က္၀န္းတစ္ခုလံုး ပူေလာင္ေနသည္။ ေၿမစိုင္ခဲမ်ားကိုက်င္းထဲတြန္းခ်ရင္း သူေအာ္ငိုလိုက္ခ်င္သည္။

သို႕ေသာ္လည္းအဘက ငိုသံေတြကို ၾကားခ်င္တာမဟုတ္။ သူ႕ကိုမငိုဖို႕ မွာသြားသည္။ ငိုသံမ်ားကို နားဆင္ရင္း ဘ၀ခရီး ဆံုးသြားေသာ အဘက ရယ္သံမ်ားကိုသာ ဆာေလာင္ခဲ႔သည္မို႕ သူမငိုမိေအာင္ ထိန္းထားရသည္။

အဘကိုသူသိပ္ခ်စ္သည္။ သူသိပ္ငိုခ်င္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ အဘရဲ႕ေၿမပံုေရွ႕မွာ သူ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ၿပီးေခြးတစ္ေကာင္လို အူပစ္လိုက္ ေလေတာ႕သည္။

ခိုင္ထူးသစ္

(ၿမားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္း။၂၀၀၃ဇူလိုင္)

No comments: