ဆြစ္..ဆြစ္..ဆြစ္…။
အေၿပးသန္ အသံစူးၿပီး အေမြးအၿမီးဖြားေသာ သူ႕ကိုအမ်ားက ‘ရွဥ္႕’ ဟုထင္ၾကသည္။ သူ႔ေၿခေတြက ေလထက္ၿမန္သည္။ သူ႕လက္ေတြက ရဲသည္။ ၿမဲသည္။ ပါးၿပင္းေထာင္ေနေသာ ေၿမြတစ္ေကာင္ကို ဖ်ပ္ခနဲဆြဲဆုပ္ကာ ေခါင္းကို ကိုက္ၿဖဲၿပီး ဦးေႏွာက္ေဖာက္စားသည္႕ အလုပ္ကို သူကြ်မ္း၏။ သူ႕ရုပ္သြင္က ရွဥ္႕ႏွင္႔ဆင္ေသာ္လည္း သူသည္‘ရွဥ္႕’မဟုတ္။ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ေဒါသပိုင္ရွင္ ေၿမြတို႕၏ ဦးေႏွာက္ေႏြးေႏြးေ လးေတြကို ခံတြင္းေတြ႔ေနသည္႕ ‘ေၿမြပါ’ တစ္ေကာင္ၿဖစ္သည္။
အေခါင္းအေပါက္ရွိသည္႕ သစ္ပင္ၾကီးကို သူပတ္ေၿပးသည္။ ေခ်ာင္းစပ္မွ ေလၿပင္းတစ္ခ်က္ ေ၀ွ႕တိုက္လာ၍ သူ႔အေမြးမ်ား လြင္႔လန္သြားသည္။ ရႊံႏွင္႔သဲ မသဲကြဲသည္႕ ေၿမၿပင္ေပၚ၀ယ္ ေၿခရာေတြက တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္။ ေသးေသး ၾကီးၾကီး။ တိမ္တိမ္ နက္နက္။ ေရေသာက္ဆင္းၾကမည္႕ သမင္၊ ဒရယ္၊ ႏြားေနာက္၊ ယုန္၊ ေၾကာင္တို႕၏ ေၿခရာမ်ား ၿဖစ္ၾကသည္။ သစ္ပင္၏ၾကီးမားေသာ အၿမစ္ၾကီးမ်ားက ေၿမေပၚမွာ ထင္းထင္းေပၚကာ ေခ်ာင္းထဲက်ဆင္းေန၏။
အၿမစ္ၾကီးေပၚ သူခုန္တက္သည္။ ပင္ေၿခမွ ေခ်ာင္းစပ္ထိ ရွည္သည္႕အၿမစ္သည္ သူ႕ေၿပးလမ္းအတြက္ အဖုအထစ္ၿဖစ္ေနသည္။
ေရွ႕ကိုတစ္ခ်က္ ဆက္အခုန္ အရိုးတစ္ေခ်ာင္းေပၚ ေရာက္သြား၏။ ေဖြးေဖြး မာမာေခ်ာေခ်ာ။ အညွီနံ႕ အသားနံ႕လည္း စြဲေနသည္။ အရိုး၏ အဆစ္အဖုကို သူလႈပ္ၾကည္႕လိုက္စဥ္မွာပင္ ေဒါက္ေဒါက္ ဒုန္းဒုန္း၀ုန္း၀ုန္း ၿမည္သြား၍ လန္႕ဖ်ပ္ကာ ခုန္လိုက္မိသည္။
သစ္ပင္ေပၚမွာအရိုးေတြ. .အရိုးေတြ။
စပါးၾကီး ေၿမြၾကီးတစ္ေကာင္ သစ္ကိုင္းကိုပတ္ကာ လိမ္ကာ ေအာက္ဖက္သို႕ ေဇာက္ထိုးဆြဲလ်က္ ပါးစပ္ဟၿပီး အရိုးေတြကို အေထြးလိုက္ အေခြလိုက္အန္ခ်သည္။
ေၿခရိုး၊ ဒူးရိုး၊ နံရိုး၊ ဦးေခါင္းခြံႏွင္႔ ဦးခ်ိဳမ်ား ေၿမၿပင္ေပၚတြင္ တစ္ခုေပၚတစ္ခု က်ကာပံုသြား၏။ သည္ေလာက္ၾကီးသည္႕ ေၿမြၾကီးကို တစ္ခါမွမၿမင္ဘူး။ အေကာင္ၾကီးသလို ဦးေႏွာက္လည္း ၾကီးလိမ္႔မည္။ ေဖာက္စားလိုက္ရလ်င္ ေတာ္ေတာ္အရသာရွိမည္ဟု ေတြးရင္း သစ္ပင္ေပၚကို သူေစာင္႕ ေမွ်ာ္ၾကည္႕ေနမိသည္။
ေၿမြၾကီးသည္အသားကိုယူ၊ အရိုးကိုထုတ္၊ ေသြးကိုစုပ္ၿပီး သစ္ကိုင္းေပၚ ေမးတင္ကာ ဇိမ္ခံရန္ၿငိမ္သက္ေန၏။ သူေမာ႕ၾကည္႕ရင္း ဦးေႏွာက္ ေဖာက္စားခ်င္လာသည္။ ေၿမြမ်ိဳးစံုတို႔၏ ဦးေႏွာက္ကို တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေဖာက္စားခဲ႕ေသာ္လည္း အခုေလာက္ၾကီးသည္႔ စပါးၾကီးေၿမြမ်ိဳး၏ ဦးေႏွာက္ကိုမူ မစားဖူးေသး။ ထို႔ေၾကာင္႕ သြားရည္ယိုလာကာ အပင္ေပၚကို ေၿပးတက္လိုက္သည္။ ခုန္လိုက္၊ ကပ္လိုက္ေသာ္လည္း အထက္ကိုမေရာက္။ သူ႕ေၿခတစ္ဖက္ နာသြား၍ၾကြမလာ။ လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ႔ သူလိုပါးစပ္ ခြ်န္ခြ်န္ႏွင္႔‘ေၿမြပါ’ တစ္ေကာင္သည္ သူ႕ေၿခေထာက္ကုိ ကိုက္ဆြဲေနသည္။ သူေဒါသထြက္၍ ထိုေၿမြပါကို လက္ၿဖင္႔ ပုတ္ရိုက္လိုက္၏။ သို႕ေသာ္လည္း မရိုက္မိ။ ထို‘ေၿမြပါ’သည္ သူ႕ေၿခကို လႊတ္ခ်ကာ သြက္သြက္လက္လက္ ေရွာင္တိမ္းသည္။ ထို႕ေနာက္ခါးေထာက္ကာ ရယ္ရင္း သူ႕ကို ေၿပာ၏။
“ရန္သူမဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ေကာင္နဲ႔တစ္ေကာင္က မိတ္ေဆြေတြ၊ အမ်ိဳးေတြ၊ ဆင္ၿခင္ စူးစမ္းၾကည္႕ပါဦး။ ခင္ဗ်ားလည္း ေၿမြပါပါ၊ က်ဳပ္လည္း ေၿမြပါပါ”
“ဒါဆိုဘာလို႔ က်ဳပ္ကို ကိုက္တာ ဆြဲတာလဲ”
“ခင္ဗ်ား ဟိုစပါးၾကီးေၿမြၾကီးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကိုစားဖို႕ အပင္ေပၚ တက္မလို႔လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားလည္း စားခ်င္ရင္ ကိုယ္႕ဘာသာ တက္စားေပါ႕။ ဘာလို႕ က်ဳပ္ကို ဆြဲခ်ရတာလဲ။ လ်င္သူ စားေၾကးပဲေလ။”
သူေအာ္ဟစ္၍ ေၿပာလိုက္မိသည္။
“သိပ္မေလာပါနဲ႕။ ခင္ဗ်ားလို ငတ္ၾကီးက်ၿပီး ဒီအပင္ေပၚ ေၿပးတက္သြားတဲ႔ ေၿမြပါေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ ဒါေပမယ္႔ တစ္ေကာင္မွ ၿပန္ဆင္း မလာၾကေတာ႔ဘူး။ စပါးၾကီးေၿမြၾကီးရဲ႕ ညိွဳ႕မ်က္၀န္းထဲမွာ ဦးေႏွာက္ စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး စပါးၾကီးေၿမြၾကီးရဲ႕ ပါးစပ္ထဲ ကြ်မ္းထိုး ၀င္သြားၾကတယ္။ ဒီစပါးၾကီးေၿမြၾကီးက ေၿမြပါ ဆယ္ေကာင္ေက်ာ္ေလာက္ကို မ်ိဳၿပီးၿပီဗ်”
သူၾကက္သီးထသြားကာ မိတ္ေဆြေၿမြပါကို ၿပဴးၿပဴးၿပဲၿပဲ ၾကည္႔လိုက္မိသည္။ သူ႕ထက္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ေတာင္႔တင္းၿပီး ပါးစပ္ခြ်န္၏။ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္လက္လ်က္ ၿပံဳးစစႏွင္႔။ သေဘာေကာင္းေသာ ေၿမြပါတစ္ေကာင္ပင္ၿဖစ္သည္။ ထိုမိတ္ေဆြေၿမြပါက သူ႔ကို စကားေတြဆက္ေၿပာသည္။
“ေၿမြေတြထဲမွာေတာ႔စပါးၾကီးေၿမြကဖမ္းရတာအခက္ဆံုးပဲ။သူ႕မွာညွိဳ႔ဓာတ္ရွိေတာ႔ သူ႔မ်က္၀န္းနဲ႔ၿငိသြားရင္ ကိုယ္႔စိတ္က အလိုလိုညွိဳးသြားၿပီး သူ႕ကိုကိုက္ခ်င္တဲ႕စိတ္ေတြေပ်ာက္သြားတဲ႔အၿပင္ကိုယ္ကသူ႕ အစာေတာင္ၿဖစ္သြားရတယ္။ေၿမြကိုစားတဲ႕ေၿမြပါဟာ စပါးၾကီးေၿမြနဲ႔ေတြ႕မွေၿမြအစာၿဖစ္သြားရတယ္။ ဒီေတာ႕ ဆႏၵမေစာပါနဲ႕ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းဦးေႏွာက္ကိုေဖာက္စားဖို႕ေစာင္႕ၾကည္႕ေနတာေလးရက္ရွိသြားၿပီ။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ႕ မရဘူးဗ် ။ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး ၾကံရမယ္။”
မိတ္ေဆြေၿမြပါကဆက္ေၿပာၿပန္သည္။
“အင္း. .စားရၿပီဆိုရင္ေတာ႔ ဦးေႏွာက္ေရာ. .သည္းေၿခေရာ အ၀စားရမယ္။သည္းေၿခကေတာ႕ေတာ္ေတာ္ ခါးတယ္ေၿပာၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ္ ႕ေဆးဖက္၀င္တယ္တဲ႕။”
မိတ္ေဆြေၿမြပါသည္ ဗဟုသုတႏွင္႕ အေတြ႕အၾကံဳ ရွိပံုရ၏။ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္သည္ေနရာကို ကိုယ္႕ထက္ အရင္ေရာက္ႏွင္႔ေနသူ၊ ကုိယ္႔ထက္ အေကာင္ၾကီးသူၿဖစ္၍ သူ႕ကိုေက်ာ္မလုပ္သင္႔ဟု ယူဆကာေခါင္းညိတ္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္၏။
“ဟုတ္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားေၿပာတာမွန္တယ္။ ဒီေၿမြၾကီးက သမင္၊ ဒရယ္လို အေကာင္ၾကီးေတြကုိေတာင္ ရေအာင္မ်ိဳထားတာ။ သူ႕ပါးစပ္နဲ႔သူ႕ ညွိဳ႕ဓာတ္သိပ္ၾကီးမယ္ ဆိုတာေဟာဒီ အရိုးပံုၾကီးကို ၾကည္႕ၿပီး သိႏိူင္တယ္။ အဲ႕ဒီေတာ႕ သူ႕ဦးေႏွာက္ကိုေဖာက္စားဖို႕ ခင္ဗ်ားနဲ႕က်ဳပ္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ”
မိတ္ေဆြေၿမြပါသည္ သစ္ၿမစ္ၾကီးကိုလက္ၿဖင္႕ေထာက္ရင္း မ်က္ေတာင္ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ ခတ္ၿပီးဆြစ္..ဆြစ္..ဆြစ္ဟုေအာ္ကာ အသံစူးစူးႏွင္႔ သူ႔ကိုေၿပာၿပသည္။ “ႏွစ္ေကာင္ေပါင္းရင္ ဘာခံႏိူင္မလဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ္႕နည္းစနစ္ေတာ႔ လိုတာေပါ႕။ ဒီစပါးၾကီးေၿမြၾကီးကိုရင္ဆိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ တြဲကပ္ေနလို႔ မရဘူး။ေရွ႕တစ္ေကာင္ေနာက္တစ္ေကာင္ ခပ္ခြာခြာေနရမယ္။ သူညွိဳ႕မယ္ဆိုရင္ေရွ႕ကေကာင္ကိုပဲ ညွိဳ႕ႏိုူင္မယ္။ အဲဒီက်ရင္ေနာက္ကေကာင္က ခုန္ၿပီးေ က်ာ္ၿပီး သူ႕ေခါင္းကို ၀င္အုပ္ရမယ္။ သူ႕ေခါငး္ေပၚတစ္ေကာင္ေရာက္တာနဲ႕ က်န္တဲ႕ေကာင္လည္း ၀င္လံုးလို႔ ရသြားၿပီေပါ႕”
မိတ္ေဆြေၿမြပါေၿပာသည္႕ တိုက္နည္း၊ ကိုက္နည္းကို သူသေဘာေပါက္သြားသည္။ သို႕ေသာ္လည္းေစာဒက တက္စရာ စဥ္းစားစရာေတာ႔ ရွိေနေသး၏။ “ခင္ဗ်ားေၿပာတဲ႕နည္းက သိပ္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ္႕ေရွ႕ကေနမယ္႔ေၿမြပါက စေတးရမွာေပါ႕။ တကယ္လို႔ေနာက္ကေနတဲ႔ေကာင္က အစြမ္းအစ မရွိရင္ေခါင္းေပၚေရာက္ေအာင္ မခုန္ႏိူင္ရင္ေရွ႕ကေကာင္ကေတာ႔ သူ႔ညွိဳ႔ဓာတ္နဲ႔ သူ႕ပါးစပ္ထဲေရာက္သြားမွာပဲ။”
“အဲ႔ဒီအတြက္မပူပါနဲ႕။ က်ဳပ္ကေရွ႕ကေနၿပီး ရင္းပါ႕မယ္ဗ်ာ။ ခင္းဗ်ားေနာက္ကလိုက္ခဲ႕ပါ။ ဒါေပမယ္႕ခပ္နီးနီးေရာက္လို႔ သူ႕ေခါင္းေပၚ ခုန္တက္လို႔ရၿပီးဆိုတာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္းအားသံုးၿပီး ခုန္ေနာ္။ ၿပီးရင္အေသကိုက္လိုက္။ က်ဳပ္ကေတာ႕ေရွ႕ကေနတဲ႕အတြက္ သူ႕ညွိဳ႕အားထဲေမ်ာေနမွာပဲ။ ခင္ဗ်ားဦးေႏွာက္ေဖာက္လို႔ရတဲ႕ အခ်ိန္က်မွပဲေမ်ာေနတဲ႕ က်ဳပ္ကိုေအာ္ၿပီး သတိေပးေပါ႕။ ၿပီးရင္ ဦးေႏွာက္ တစ္၀က္ က်ဳပ္ကို ခြဲေကြ်း”
မိတ္ေဆြေၿမြပါ၏ စကားကို ၾကားရသည္႕အခါ ‘အေၿမာ္အၿမင္ ရွိလိုက္ေလၿခင္း’ ဟုခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ထို႔ေနာက္ ‘အိုေက’ဟုဆိုကာ “လုပ္ၾကစို႕”ဟု လံႈေဆာ္လိုက္သည္။ မိတ္ေဆြေၿမြပါသည္ ကြ်မ္းတစ္ပတ္လွိမ္႔၍ သစ္ပင္ေပၚကို ကပ္တက္လိုက္သည္။ သူလည္းေနာက္မွ လိုက္တက္ရ၏။
ေရွ႕တစ္ေကာင္. .ေနာက္တစ္ေကာင္။ေၿမြပါႏွစ္ေကာင္ သစ္ပင္ေပၚတက္လာသည္ကို စပါးၾကီးေၿမြၾကီးေတြ႕သြားသည္႕ အခါအၿမီးတုပ္တုပ္ၾကီးကို တဗ်န္းဗ်န္းရမ္းကာေနာက္ၿပန္လွည္႕ၾကည္႕သည္။ သစ္ကိုင္းအထက္၌ စပါးၾကီးေၿမြၾကီးသည္ ရစ္ေနလိမ္ေနသည္႕ ကိုယ္ကို လွည္႕ကာေရြ႕ကာဆန္႕သည္။ သစ္ကိုင္းအရင္းပိုင္းကိုေခါင္းထိုးလာ၍ အၿမီးက သစ္ကိုင္းအဖ်ားဆီ တိုးဆုပ္ေနသည္။ မိတ္ေဆြေၿမြပါသည္ သတၱိေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ သစ္ကိုင္း အရင္းေနရာကိုခုန္တက္သည္။ စပါးၾကီးေၿမြၾကီး၏ မ်က္စိၿပဴးၿပဴး၀ိုင္း၀ိုင္းၾကီးသည္ ရီေ၀လာ၏။ မိတ္ေဆြေၿမြပါကေရွ႕ကို ဆက္တိုးသည္။ မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္လာသည္။ သူ႕ေနာက္မွ လိုက္သြား၏။ သစ္ကိုင္းက တုပ္တုပ္ ရွည္ရွည္ၾကီး ၿဖစ္ေသာေၾကာင္႔ေတာ္ေတာ္ေလွ်ာက္ရသည္။ ေၿပးလို႔ေတာ႔ မၿဖစ္။ ခုန္အုပ္ရန္ေ၀းေသးေသာေၾကာင္႔ မိတ္ေဆြေၿမြပါေနာက္မွ တေရြ႕ေရြ႕ လိုက္ေနရသည္။ စပါးၾကီးေၿမြၾကီး၏ မ်က္လံုးမ်က္ဆံမ်ားကို တကယ္ၿမင္ရေတာ႔ ၾကည္ၾကည္ရႊင္ရႊင္ ၀င္း၀င္းပပ ရွိလွသည္မို႔ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ရန္ၿပဳလိုစိတ္မ်ားေပ်ာက္ရွသြားသည္။ အေရာင္ေတြက စိုစိုလင္းလင္း။ မ်က္ဆံနက္နက္ထဲမွ အကြင္းလိုက္ ၿဖန္႕ထြက္လာသည္႕ အ၀ါေရာင္ ကြင္း၀ိုင္းၾကီးသည္ အလြန္လွ၏။ေသခ်ာၾကည္႕လွ်င္ မ်က္လံုးႏွင္႔မတူ။ သစ္ေခါင္းၾကီးထဲမွ အေရာင္ေတြ ထြက္လာသည္ႏွင္႔ တူသည္။ ထိုသစ္ေခါင္းၾကီးထဲတြင္ ဘာေတြရွိေလမလဲ ဆိုသည္႕သိခ်င္စိတ္ကလည္း ရိုးရိုးရြရြ ၿဖစ္လာသည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ေရွ႕ရွိ မိတ္ေဆြေၿမြပါကိုေက်ာ္တက္ကာ ဆက္ေလွ်ာက္လိုက္သည္။
“ဒီသစ္ေခါင္းထဲကို ငါအရင္ေၿပး၀င္ ရမယ္ကြ” သူ႕စိတ္ထဲကေၾကြးေၾကာ္သံကို မိတ္ေဆြေၿမြပါ ၾကားသြားမလားလို ႔ေတြးမိရင္းေရွ႕ကို သူဆက္သြား၏ ။ေနာက္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔ေသာ မိတ္ေဆြေၿမြပါကိ္ုပင္ လွည္႕မၾကည္႕ေတာ႕ဘဲေၿခလွမ္းေတြကို အရွိန္ၿမွင္႔ေနမိသည္။ တကယ္တမ္းေလွ်ာက္ေတာ႔လည္း သစ္ေခါင္းေပါက္ထဲေရာက္ဖို႔ အေတာ္ေ၀းေသးသည္။ အေရာင္ေတြ ကေတာ ႔ေရွ႕မွာၿဖာေန၏။ သစ္ေခါင္းေပါက္မွာ နီးေလၿမင္႔ေလ၊ နီးေလၿမင္႔ေလၿဖစ္ေနၿပီး သစ္ေခါင္းေပါက္၏ေအာက္မွေမွာင္ေမွာင္ မည္းမည္း ျမင္ကြင္းၾကီးမွာ က်ယ္လာသည္။ သူကေတာ႕ေရွ႕ကိုသာ ဆက္သြားခ်င္ေနသည္။ေနာက္ကို လွည္႕မၾကည္႕ဘဲေရွ႕ကိုသာ သူဆက္သြားေနမိသည္။
“၀ုန္း..” “ဗုန္း..” “ဂီး..”
အိပ္မက္မွ လန္႔ႏိူး သြားသလိုမ်ိဳး။ သူ။။ ထိပ္ထိပ္ပ်ာပ်ာၿဖစ္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးရွိ အေမြးမ်ားပင္ေထာင္ထလာသည္ ။ေရွ႕တည္႕တည္႕ရွိ ၀ိုင္း၀ိုင္းလင္းလင္းၾကီးသည္ သစ္ေခါင္းမဟုတ္။ စပါးၾကီးေၿမြၾကီး၏ မ်က္လံုးၿဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ အညွိဳ႕ခံလိုက္ရမွန္း သိသြားသည္။
“ဖလူး..ဖလူး..”
ေသြးေတြေခါင္းမွပန္းထြက္ကာ သူ႔ကိုလာစင္သည္။ စပါးၾကီးေၿမြၾကီး၏ေခါင္းမွာပြင္႔ေန၏။ အထက္တြင္ မိတ္ေဆြေၿမြပါေရာက္ေနသည္။ သူအညွိဳ႕ခံေနရေသာေၾကာင္႔ ထိုေၿမြပါေခါင္းေပၚေရာက္ေနသည္ကိုပင္ မသိလိုက္ေပ။ ခဏေလး အတြင္းမွာပင္ စပါးၾကီးေၿမြၾကီးသည္ သစ္ကိုင္းေပၚမွာ ပတ္မထားႏိူင္ေတာ႔ဘဲေလ်ာက်သြားသည္။ မိတ္ေဆြေၿမြပါကေတာ ႔ဦးေႏွာက္တစ္ခုလံုးကို တစ္ေကာင္တည္း အ၀စားလိုက္ရသည္႕အတြက္ အီသြားပံုရသည္။ ေလ်ာက် အသက္ထြက္သြားေသာ စပါးၾကီးေၿမြၾကီးကို တစ္ခ်က္ငံု႕ၾကည္႕ၿပီးေနာက္ သူ႔ကို ျပံဳးၿပသည္။
“ေဆာရီးပဲဗ်ာ။ ဗ်ဴဟာနည္းနည္း လြဲသြားတယ္။ က်ဳပ္ကေရွ႕မွာေနေပမယ္႕ မ်က္စိမွိတ္ထားတာဗ်။ ဒီေၿမြၾကီးကရဲ႕ မ်က္လံုးကို မၾကည္႕ဘူး။ အဲ႔ဒီေတာ႔ေၿမြၾကီးရဲ႕ ညွိဳ႕ဓာတ္ကေနာက္မွာေနတဲ႔ ခင္ဗ်ားဆီေရာက္သြားတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား မ်က္လံုးနဲ ႔ေၿမြၾကီးရဲ႕မ်က္လံုး ဆံုသြားခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ား အညွိဳ႕ခံရေတာ႔တာပဲ။ က်ဳပ္ကိုေက်ာ္ၿပီးေၿမြၾကီးအနားကို ကပ္သြားတယ္ေလ။ ပါးစပ္ဟၿပီး စားမယ္အလုပ္မွာ က်ဳပ္ခုန္အုပ္ၿပီးေခါင္းကိုေဖာက္လိုက္တယ္။ အဲ. .ဦးေႏွာက္ကိုေတြ႕တဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ႔ ခင္ဗ်ားကို ခြဲေကြ်းဖို ႔ေမ႔သြားတယ္ဗ်ာ။ စားေကာင္ေကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တာ တစ္လံုးလံုး ကုန္သြားပါေရာလား”
မိတ္ေဆြေၿမြပါကို ၾကည္႕ၿပီး သူစိတ္ညစ္သြား၏။ “ဦးေႏွာက္ မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ သည္းေၿခ ရွိပါေသးတယ္ဗ်။ အဲ႔ဒီသည္းေၿခက ခါးေပမယ္႔ေဆးဖက္၀င္တယ္ေနာ္”
သည္တစ္ခါေတာ႔ သူေတာ္ေတာ္ေဒါသ ထြက္သြားသည္။ “က်ဳပ္ကေရာဂါသည္မွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ သည္းေၿခစားရမွာလဲ။ ဆိမ္႕ဆိမ္႔ အိအိ ဦးေႏွာက္ပဲ စားမွာေပါ႕။ က်ဳပ္ကို အရူးမလုပ္ပါနဲ႔”
“ဟား..ဟား။ အ သူခံ လည္သူ စားေပါ႕။ ကဲ.. ကဲေရခ်ိဳးဆင္းလိုက္ဦးမယ္”
ဧရာမ သစ္ကိုင္းၾကီးေပၚရွိေၿမြပါႏွစ္ေကာင္အနက္ တစ္ေကာင္သည္ေနာက္ၿပန္ ကြ်မ္းထိုးလ်က္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေခ်ာင္းထဲ ခုန္ခ်လိုက္ေလသည္။
“ဗြမ္း..”
မ်က္၀န္းထဲတြင္ လိႈင္းဂယက္ ထသြားသည္။ အကြင္းလိုက္၊ အကြက္လိုက္ ။ေခါင္းပြင္႕ေသဆံုးေနေသာ စပါးၾကီးေၿမြၾကီး၏ မ်က္လံုးထဲတြင္ အိပ္ငိုက္ေနသည္႕ေၿမြပါ ပံုရိပ္တစ္ခု စြဲက်န္လ်က္။
“ဆြစ္..ဆြစ္..ဆြစ္..” ။ ။
ခို္င္ထူးသစ္ {ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း။၂၀၀၉}
No comments:
Post a Comment